این پژوهش با هدف شناسایی رابطه بین میزان سرمایه اجتماعی و رضایت از زندگی کارکنان کادر نیروی انتظامی در سال 1391 انجام شد. پژوهش حاضر از لحاظ هدف، کاربردی، از لحاظ میزان و درجه کنترل، میدانی و از لحاظ نحوه جمع آوری اطلاعات نیز از نوع تحقیقات توصیفی و غیرتجربی (غیرآزمایشی) است. جامعه آماری تحقیق شامل کارکنان شاغل در ستاد کل نیروی انتظامی (معاونت های ستادی و اجرایی) به تعداد 800 نفر بودند که با استفاده از فرمول کوکران تعداد 260نفر به روش نمونه گیری تصادفی انتخاب شده و مورد آزمون قرار گرفته اند. ابزار جمع آوری داده ها پرسشنامه بوده که بر پایه مطالعات نظری و مصاحبه با اساتید گروه آموزشی و متخصصان موضوع طراحی شد. جهت تعیین میزان اعتبار اندازه گیری از اعتبار محتوا (ساختاری) استفاده شد که قابلیت اعتماد بخش های مختلف پرسشنامه نیز از طریق آلفای کرونباخ (بالاتر از 7/0) تأیید گردید. در پژوهش فوق، وضعیت سرمایه اجتماعی بر اساس ابعاد آن یعنی اعتماد اجتماعی ، مشارکت اجتماعی و شبکه روابط اجتماعی مورد بررسی قرار گرفته است. همچنین میزان رضایت از زندگی نیز در قالب 44 گویه محقق ساخته در طیف لیکرت سنجیده شد. مطابق یافته های تحقیق، در بین کارکنان نیروی انتظامی ،افراد با تحصیلات کارشناسی، میزان رضایت زندگی بالاتری نسبت به گروه تحصیلات زیر دیپلم داشته اند اما از لحاظ جنسیت بین دو گروه زن و مرد اختلاف معنی دار از لحاظ میزان رضایت از زندگی وجود نداشت. در بخش دیگری از یافته ها، شاخص سرمایه اجتماعی در سطح اطمینان 99 درصد رابطه ی معنی داری با متغیر رضایت از زندگی داشته است. همچنین بین ابعاد سرمایه اجتماعی یعنی اعتماد اجتماعی ، مشارکت اجتماعی و نیز شبکه روابط اجتماعی رابطه مثبت و معنی داری با سطح اطمینان 99درصد با متغیر میزان رضایت از زندگی وجود داشته است.مطابق نتایج رگرسیون چند متغیری،50 درصد تغیرات متغیر وابسته رضایت از زندگی تبیین شد و متغیر میزان درآمد کارکنان(427/0=?) بیش از سایر متغیرها بر رضایت زندگی و سپس، متغیر مشارکت اجتماعی با (282/0=?) بیشترین تاثیر را بر رضایتمندی کارکنان از زندگیشان داشتند.