چکیده: هدف این تحقیق، بررسی تاثیر تمرکز توجه بیرونی و درونی بر عملکرد و فعالیتemg کودکان در تکلیف پرش عمودی بود. 16کودک (با میانگین سنی 89/0 ± 9 سال) به صورت داوطلبانه در پ‍‍ژوهش شرکت کردند. آزمودنی ها تکلیف پرش عمودی را ابتدا در شرایط کنترل و سپس به صورت همسان سازی متقابل در شرایط تمرکز توجه بیرونی و درونی اجرا کردند. آزمودنی ها 8 پرش عمودی در هر شرایط انجام دادند و ارتفاع پرش آنها بوسیله دستگاه ورتک (که برای اندازه گیری ارتفاع پرش استفاده می شود) اندازه گیری شد. همچنین فعالیت emg عضلات مختلف (پهن میانی، درشت نی قدامی، دوسر رانی، دوقلوی جانبی و راست رانی) در حین پرش بوسیله دستگاه الکترومیوگراف ثبت گردید. در شرایط کنترل دستورالعمل تمرکزی ارائه نشد و در شرایط تمرکز بیرونی، توجه آزمودنی ها به شبکه های بالای دستگاه ورتک و در شرایط تمرکز درونی به انگشتان دست خود هدایت شد. نتایج تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر نشان داد که پرش عمودی آزمودنی ها در شرایط تمرکز بیرونی در مقایسه با شرایط کنترل و تمرکز درونی به طور معناداری (001/0 = p) بیشتر بود. همچنین فعالیت emg عضلات مورد نظر نیز در شرایط تمرکز بیرونی در مقایسه با شرایط کنترل و تمرکز درونی به طور معناداری (001/0 = p) کمتر بود. این نتایج نشان می دهد، در تکلیفی همچون پرش عمودی که نیاز به تولید نیروی حداکثر دارد؛ اتخاذ تمرکز بیرونی سودمندی و کارآمدی حرکات کودکان را بهبود می بخشد.