منطقه کالپوش در 120 کیلومتری شهرستان میامی و بین سه استان: سمنان (شاهرود)، گلستان و خراسان شمالی و وصل به جنگل گلستان قرار گرفته است. این منطقه یکی از مناطق زیبا و جذاب و گردشگری استان می باشد که دارای 12 پلاک روستا و از نظر قومی و زبانی به سه گروه: ترک ها، فارس ها و بلوچ تقسیم می شوند که این سه گروه زندگی مسالمت آمیزی را با هم دارند. در بخش جغرافیا، دارای آب و هوای کوهستانی (معتدل سرد) و پوشش جنگلی، وجود غارها و تفرجگاهایی است. در بخش تاریخی، قدمت این منطقه، از زمان هخامنشیان ـ داریوش سوم ـ رقم می خورد که کالپوش را آخرین منزلگاه او می دانند، و سپس در تمام ادوار مورد توجه حاکمان محلی و منطقه ای و منزلگاه ایل گراییلی و اشکی و بعد هم در زمان قاجاریه، خان های نردین، حکومت این منطقه را به دست گرفتند. سپس در دوره پهلوی، با طرح اسکان عشایر، تعداد روستاهای این منطقه از شش روستا به 12 روستا افزایش یافت که نمونه بارز آن را می توان ـ روستای الخواجه ـ را نام برد. آداب و رسوم این منطقه تحت تأثیر ارتباطات ایل های ترک زبانی بوده که با مناطق استرآباد و خراسان شمالی همجوار بوده اند. این پایان نامه با استفاده از روش های متداول در علوم انسانی، فیش برداری و تحقیقات میدانی و پالایش تجزیه و تحلیل مطالب با استناد بر منابع و مآخذ و تحقیقات مستند و جدید صورت گرفته است. دلایل عدم توسعه و پیشرفت این منطقه را به رغم توانایی ها و پتانسیل بالقوه موجود در آن می توان در عواملی چون، دور بودن از شهرستان های همجوار و از جاده اصلی، نداشتن جاده خوب، نبودن مدیریت صحیح جهت گسترش فضای جذب گردشگری، نبود امکانات رفاهی، اقامتی برای مسافران و گردشگران می باشد.