فلسفه زنجیره تأمین و مدیریت آن در دو دهه ی اخیر توجه محققان و مدیران صنایع را به شدت به خود جلب نموده است. جهانی سازی در بازار، افزایش رقابت، کاهش فاصله بین محصولات از لحاظ کیفیت و عملکرد، محیط های دانشگاهی و صنعت را به فکر در مورد مدیریت کاراتر و موثرتر عملیات مجبور کرده است. از آنجا که تصمیمات ناهماهنگ واحدهای اقتصادی مستقل و مجزا در زنجیره تأمین باعث انحراف از عملکرد بهینه ی کل سیستم می شود، مباحث هماهنگ سازی زنجیره تأمین در زمره ی با اهمیت ترین و جذاب ترین موضوعات در رابطه با این فلسفه مورد توجه هستند. در ادبیات موضوع، مکانیزم های طراحی قرارداد به عنوان تکنیک های مناسبی جهت هماهنگ سازی معرفی شده اند. در تحقیق پیش رو طراحی قرارداد به منظور هماهنگ سازی زنجیره تأمین دو سطحی با یک تولیدکننده و یک خرده فروش مورد بررسی قرار گرفته است. در ابتدا پس از تشریح قرارداد تعهد سفارش از قبل و بیان فرضیات مورد نظر، تصمیمات بهینه ی سفارش دهی خرده فروش و تولیدکننده با توجه به بکارگیری قرارداد مذکور بررسی می شود. همچنین علاوه بر نشان دادن نحوه ی تقسیم ریسک بین تولیدکننده و خرده فروش، میزان کاهش در کل هزینه های خرده فروش، تولیدکننده و زنجیره تأمین در نتیجه ی پذیرش این قرارداد، محاسبه می شود. بررسی های صورت گرفته نشان می دهد که قرارداد تعهد سفارش از قبل فقط تحت بازه ی خاصی از پارامترهای مسئله می تواند موجب کاهش در کل هزینه های زنجیره تأمین شود. در ادامه نحوه ی در نظر گرفتن قرارداد بازخرید با قرارداد تعهد سفارش از قبل مورد بررسی قرار گرفته است. در این حالت با ارائه ی تحلیل هایی، میزان تأثیر قرارداد بازخرید بر قرارداد تعهد سفارش از قبل مورد بررسی قرار گرفت. بررسی های عددی نشان داد که تحت شرایط خاصی از پارامترهای مسئله، در نظر گرفتن قرارداد بازخرید می تواند موجب صرفه جویی بیشتر در کل هزینه های زنجیره تأمین شود. در همین راستا و به منظور کمک به تولیدکننده به عنوان طراح قرارداد در مورد تعیین تعداد دوره ی بهینه سفارش از قبل و همچنین مشخص نمودن مناسب ترین قیمت بازخرید پیشنهادی به خرده فروش جهت کمینه کردن کل هزینه های زنجیره تأمین، تحلیل های عددی ارائه شده است. در نهایت به منظور جبران افزایش هزینه های خرده فروش و دستیابی وی به شرایط برد-برد در مسئله، یک طرح به اشتراک گذاری سود توسط تولیدکننده ارائه می شود.