بازدارنده های آنزیم های اکسیداتیو مانند پراکسیداز می توانند تشکیل ترکیبات فنولی را در آوند های چوبی به تأخیر اندازند و از این طریق انسداد آوندی را کاهش داده و ماندگاری گل های شاخه بریدنی را افزایش دهند. در این پژوهش از بازدارنده های آنزیم پراکسیداز مانند کاتکول (5، 10و 15 میلی مولار)، فنیل ان دی آمین (5، 10و 15 میلی مولار) و سولفات مس (2 و 4، 6 میلی مولار) جهت افزایش ماندگاری و جلوگیری از انسداد آوندی استفاده شد. نتایج نشان داد که بازدارنده های پراکسیداز استفاده شده در این آزمایش به طور قابل توجهی میزان جذب آب و وزن تر نسبی را بهبود بخشیدند و ماندگاری گل را افزایش دادند که از میان این بازدارنده ها، تیمار کاتکول 10 میلی مولار موثرتر از سایر تیمارها بود و ماندگاری را حدود 5 روز، وزن تر را 20 درصد و جذب آب را 5 میلی گرم/ گرم وزن تر نسبت به گل های تیمار نشده (آب مقطر) افزایش داد. تیمار کاتکول 10 میلی مولار به طور قابل توجهی فعالیت آنزیم پراکسیداز را کاهش داد ولی فعالیت آنزیم سوپراکسید دیسموتاز افزایش یافت. تجمع مالون دی آلدئید بوسیله اکثر تیمارها کاهش یافت، به طوری که تیمار 4 میلی مولار سولفات مس کمترین تجمع مالون دی آلدئید را نسبت به سایر تیمارها نشان داد. تیمار فنیل ان دی آمین 10 میلی مولار میزان آنتوسیانین را بیشتر از سایر تیمارها افزایش داد. همچنین همه تیمارها از تخریب پروتئین جلوگیری کردند که در میان آن ها فنیل ان دی آمین 5 میلی مولار از همه موثرتر بود. پژوهش حاضر نشان داد که بازدارنده های پراکسیداز تأثیر مثبتی بر ماندگاری و روابط آبی گل شاخه بریدنی لیسیانتوس دارند.