چکیده: هدف این پژوهش، بررسی رابطه بین سبک های تفکر و گرایش های پژوهشی با رشد حرفه ای در اعضای هیئت علمی دانشگاه های فردوسی و علوم پزشکی مشهد بود. روش تحقیق از نوع توصیفی –همبستگی بود. بدین منظور نمونه ای به حجم 148 آزمودنی، از بین اعضای هیئت علمی دانشگاه فردوسی و علوم پزشکی مشهد انتخاب شدند. پرسشنامه سبک های تفکر و پرسشنامه های محقق ساخته گرایش های پژوهشی و رشد حرفه ای توسط آزمودنی ها تکمیل شد. اعتبار و روایی پرسشنامه های مذکور احراز شد. برای تحلیل داده ها از ضریب همبستگی پیرسون، تحلیل واریانس چند متغیره، رگرسیون چندگانه، تحلیل عاملی تاییدی و اکتشافی استفاده شد. نتایج همبستگی پیرسون نشان داد که سبک تفکر قضایی با گرایش پژوهشی کاربردی رابطه مستقیم مثبت و معنادار دارد و سبک تفکر اجرایی با گرایش پژوهشی کاربردی رابطه معکوس منفی ولی معنادار دارد و گرایش پژوهشی بنیادی و کاربردی با رشد حرفه ای آموزشی و پژوهشی رابطه معناداری ندارند. نتایج به-دست آمده از آزمون مانوا نشان داد که بین دو دانشگاه، در دو متغیر سبک تفکر قانونی و قضایی تفاوت معناداری وجود دارد (001/0> p)؛ اما در متغیر سبک تفکر اجرایی تفاوت معناداری وجود ندارد (05/0< p). همچنین بین دو دانشگاه فردوسی و علوم پزشکی مشهد در متغیر گرایش پژوهشی کاربردی (01/0p<) تفاوت معناداری وجود دارد ولی بین دو دانشگاه در متغیر گرایش پژوهشی بنیادی (05/0p>) تفاوت معناداری وجود ندارد.