یکی از حقوق زن و مردی که پیوند زناشویی می بندند، حقوق غیرمالی آن ها نسبت به یکدیگر است. طبیعتاً در ازای ایجاد هر حق غیرمالی برای هریک از زوجین، طرف دیگر مکلف به رعایت آن حق می شود. در این میان نکته ظریف و حایز اهمیتی که وجود دارد، این است که در حقوق غیرمالی که برای زوجین در نظر گرفته شده، باید رعایت تساوی و عدالت مورد عنایت ویژه قرار گیرد. درحقوق مدنی ایران در بعضی موارد، حقوق غیرمالی تعیین شده برای زوج، بیشتر از حقوق غیرمالی تعیین شده برای زوجه می باشد. بدیهی است اولین نتیجه ی این امر، از بین رفتن تعادل حاکم بر روابط زوجین با یکدیگر می باشد. زوج که به موجب قانون، از حقوق بیشتری برخوردار شده، خود به خود معتقد می شود که نسبت به همسر خود در جایگاه والاتری قرار دارد. از طرفی تجربه ثابت کرده که تقسیم بندی نامساوی در خصوص حقوق زوجین، نه تنها ضامن بقای خانواده نیست، بلکه موجب بروز کشمکش ها و درگیری ها می شود که این امر، نهایتاً یا به تزلزل بنیان خانواده می انجامد و یا علی رغم این که ظاهراً به نظر می رسد که خانواده به حیات خود ادامه می دهد، اما در واقع طلاق عاطفی صورت گرفته و ناگفته پیداست که اثرات ناشی از چنین واقعه ای برآرامش روحی و سلامت روانی فرزندان خانواده اگر مخرب تر از اثرات طلاق نباشد، بی ضررتر از آن نخواهد بود. کنوانسیون رفع تبعیض علیه زنان نیز سعی نموده تقسیم بندی معقولی را در خصوص حقوق غیرمالی زوجین ارایه دهد. لذا حقوق مدنی ایران نیز می تواند تا حدی که فقه پویای اسلام جایز دانسته و هیچ گونه تعارضی با احکام آن دین مقدس ایجاد نشود، از احکام بیان شده در کنوانسیون استفاده نماید.