پروتئین اوری یک نارسایی کلیوی به معنای حضور پروتئین ها در ادرار می باشد، اما پروتئین اوری ورزشی که معمولا بعد از فعالیت بدنی اتفاق می افتد و در فعالیت های شدید بیشتر رایج است, فرایند ملایم و برگشت پذیری بوده که با علائم بالینی همراه نیست. هدف از پژوهش حاضر تعیین میزان آلبومین، پروتئین تام و کراتینین به عنوان شاخص آسیب گلومرولی و بتا2 میکروگلوبولین به عنوان شاخص آسیب توبولی در پاسخ به دو نوع تمرین موازی(هم تمرینی) و هوازی و بررسی نسبت پروتئین به کراتینین به عنوان نشانگر دفع پروتئین ادرار شبانه روزی بود.30دانشجوی جوان داوطلب شرکت در پژوهش با میانگین سنی 3 22 سال، قد 4 174 سانتیمتر، وزن 64/3 42/72 کیلوگرم و شاخص توده بدن 14/2 27/21کیلوگرم بر مجذور قد به متر به سه گروه هوازی ,موازی(هم تمرینی) و کنترل تقسیم شدند که 10 جلسه به تمرین پرداختند. تمرین هوازی شامل 24 دقیقه رکاب زدن بر روی دوچرخه,تمرین گروه موازی شامل 12 دقیقه تمرینات قدرتی با وزنه و 12 دقیقه رکاب زدن بر روی دوچرخه و گروه کنترل هیچ فعالیتی نداشتند.48ساعت قبل از شروع برنامه تمرینی و همچنین 48ساعت بعد از اتمام 10جلسه تمرین, از آزمودنی ها آزمون بروس گرفته شد که بلافاصله قبل و 25 دقیقه بعد ازآزمون, نمونه ادرار جمع آوری شد و میزان آلبومین، پروتئین تام، کراتینین، بتا2 میکروگلوبولین و نسبت پروتئین به کراتینین اندازه گیری شد. لذا برای مقایسه متغیرها بین سه گروه تمرین هوازی، تمرین موازی(هم تمرینی) و گروه کنترل از روش آماری تحلیل واریانس یک راهه مستقل و آزمون تعقیبی توکی استفاده شد. همچنین برای بررسی تغییرات درون گروهی متغیرها از روش آماری تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی lsd استفاده شد.با توجه به نتایج بدست آمده از مقایسه دو نوع تمرین,میزان البومین,بتا 2میکروگلوبولین, پروتئین تام افزایش داشت اما این افزایش معنا دار نبود.اما میزان کراتیتن (p<0.05)افزایش معنادار داشت. و این نشان می دهد که نوع تمرین تاثیر چندانی در میزان دفع پروتئین ندارد.