این پژوهش پس از توصیف مختصری درباره تاریخچه و ویژگی های دوره دادائیسم، چگونگی پیدایش شیوه فتومونتاژ و دلایل گرایش هنرمندان دادا به این شیوه، به بیان ویژگی ها و مفاهیم دوره پست مدرنیسم و کاربرد زبان در هنر مفهومی معاصر، به خصوص عکاسی پست مدرن، می پردازد. ارتباط میان شمایل و نوشتار نیز، با رویکرد نشانه شناسانه، مورد بررسی قرار گرفته است. از آن جایی که کاربرد نوشتار در ساحت تجسمی قدمت دیرین دارد، ابتدا، شباهت ها و تفاوت های دال ها و مدلول های نوشتاری و تصویری بررسی شده، آراء و نظرات میشل فوکو درباره نحوه کاربرد نوشتار در آثار تلفیقی رنه مگریت بیان شده، و سپس این ارتباط دوسویه میان شمایل و نوشتار از دیدگاه رولان بارت، نشانه شناس و متفکر پست مدرن، بیان شده است. همچنین، از آن جایی که عکس و تلفیق آن با نوشتار، در دوره پست مدرن از مهم ترین شیوه های بیان هنری محسوب می شود و این پایان نامه نیز رویکردی به آثار فتومونتاژ دارد، عکس را مبنای اصلی شمایل قرار داده و ارتباط میان نوشتار و عکس را از دیدگاه بارت بیان می کند. نقش عکس و نوشتار، هرکدام به طور مجزا و از لحاظ ارتباط دو سویه مورد بررسی، پیام شمایلی بدون رمزگان، پیام شمایلی رمزگان مند، و پیام زبانی توصیف شده، و کارکردهای لنگرسازی و جریان سازی، نیز توضیح داده شده است. شباهت های میان استادیوم و پانکتوم عکس با متن لذت بخش و سرخوشی آور نیز، مورد مقایسه قرار گرفته است. در جامعه نمونه 30 اثر فتومونتاژ که از ویژگی ارتباط میان شمایل و نوشتار برخوردار بوده اند، از دو هنرمند، جان هارتفیلد و باربارا کروگر، از دو دوره ی تاریخی، دادائیسم و پست مدرنیسم، انتخاب شده و مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته اند. بر اساس نتایج حاصله پس از تحلیل ماتریس ها، مشخص شد جان هارتفیلد به منظور انتقال صریح پیام، از کارکرد لنگرسازی نوشتار و باربارا کروگر، در آثار مفهومی خود، غالبأ از کارکرد جریان سازی بهره برده است.