در این رساله به مقایسه دو روش تدریس زبان انگلیسی و تاثیر آن ها بر دستور زبان یادگیرندگان زبان انگلیسی سطح متوسط در ایران پرداخته شد . این دو روش تدریس ، تدریس با توجه به اشکال زبانی به صورت های مجزا و مجموعه ای نام دارند.علت به وجود آمدن این نوع روش تدریس این بود که پس از بررسی کلاس هایی که در آنها اشکال زبانی مورد توجه آنچنانی قرار نمیگرفت و تمرکز اصلی بر برقراری ارتباط در زبان مقصد و صحبت به آن بود ، مشاهده شد که یادگیرندگان در به کار بردن دقیق زبان مقصد مشکل دارند و تنها می توانند به صورت تقریبی منظور خود را برسانند.در این مقاله امکانات مختلف برای به کار بردن این دو روش تدریس و همچنین عوامل جانبی آن ها مورد بررسی قرار گرفته است که به خواننده کمک می کند تا در کلاس های درسی که روش های مکالمه ای در آن استفاده می شود با استفاده از این روش ها دقت یادگیرندگان در به کار بردن زبان مقصد را بالا ببرد.انگیزه استفاده از این روش تدریس ، امکانات این روش و طرق استفاده از آن، نقش عوامل مختلف و متغیرهای مربوط به مدرس و دانش آموز در این روش ، همچنین تاریخچه تحقیقات در این زمینه ها در این پایان نامه آمده است . پس از تحقیق ثابت شد اگر فرم های زبانی به صورت های مجزا تدریس شوند ،این روش کارآیی بیشتری از شکل تدریس آن به طور مجموعه ای بر دستور زبان فراگیران زبان انگلیسی سطح متوسط در ایران دارد .