هدف پژوهش حاضر، بررسی رابطه انگیزه پیشرفت با شوخ طبعی و خوش بینی در میان دانشجویان می باشد. به این منظور، 300 نفر(165 نفر دختر و 135 نفر پسر) از دانشجویان دانشگاه محقق اردبیلی که در سال تحصیلی 91-90 مشغول به تحصیل بودند، به روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای چند مرحله ای انتخاب شده، و به پرسشنامه های انگیزه پیشرفت هرمنس (amq)، سبک های شوخ طبعی رف (hsq) و سبک های اسنادی پیترسون (asq) پاسخ دادند. سپس، داده های پژوهش، با استفاده از روش های ضریب همبستگی پیرسون، تحلیل کوواریانس چند متغیری (mancova) و تحلیل رگرسیون چندگانه تحلیل شدند. یافته ها نشان دادند که: (1) بین انگیزه پیشرفت با شوخ طبعی دانشجویان، رابطه مثبت و معناداری مشاهده شد، (2) بین انگیزه پیشرفت با خوش بینی دانشجویان، رابطه مثبت و معناداری به دست آمد، (3) بین میزان انگیزه پیشرفت دختران و پسران دانشجو تفاوت معناداری وجود دارد؛ انگیزه پیشرفت پسران دانشجو بیشتر از دختران دانشجوست، (4) بین میزان شوخ طبعی دختران و پسران دانشجو تفاوت معناداری دیده نشد، (5) بین میزان خوش بینی دختران و پسران دانشجو تفاوت معناداری به دست نیامد و (6) تنها، متغیر خوش بینی است که انگیزه پیشرفت را تبیین می کند، و متغیر شوخ طبعی، قابلیت تبیین انگیزه پیشرفت را ندارد.