مقدمه: سرطان یکی از شایع ترین بیماری های عصر ماست. آمارها نشان می دهد که از بین هرسه نفر یک نفر در طول زندگی خود این بیماری را تجربه می کند. به همین دلیل مشکلات روانی ناشی از این بیماری امروزه به شدت مورد توجه متخصصان سلامت روان قرار گرفته است. برای سنجش اینگونه مشکلات بخشی از تلاش ها به سمت ایجاد مقیاس های اندازه گیری کیفیت زندگی در بیماران سرطانی معطوف شده است. از سوی دیگر یکی از شایع ترین مشکلاتی که بیماران سرطانی حتی پس از پایان دوره درمان با آن مواجهند نگرانی در مورد سلامت و هراس از مرگ است که از منظر روان شناسان هستی نگر از رنج آورترین مشکلات روانی و پایین آورنده کیفیت زندگی به شمار می آید. این عوامل باعث شد که محقق با اجرای روان درمانی معنی گرا بر روی این بیماران سه فرضیه زیر را به چالش بگذارد : - معنی درمانی گروهی بر کاهش اضطراب مرگ بیماران مبتلا به سرطان موثر است. - معنی درمانی گروهی بر بهبود کیفیت زندگی بیماران مبتلا به سرطان موثر است. - میان کاهش اضطراب مرگ و بهبود کیفیت زندگی بیماران مبتلا به سرطان رابطه معنی داری وجود دارد. روش: برای بررسی فرضیه فوق بر روی 15 بیمار مبتلا به سرطان معنی درمانی گروهی اجرا شد که در نهایت 10 تن از آنها گروه را به اتمام رساندند. از تعداد مشابهی بیمار به عنوان گروه کنترل استفاده شد. از تمامی اعضای دو گروه خواسته شد که یک بار پیش از درمان ویک بار پس از آن دو پرسشنامه اضطراب مرگ تمپلر و کیفیت زندگی بیماران سرطانی انجمن سرطان اروپا را تکمیل کنند. در نهایت از آزمون t-student و همبستگی پیرسون به کمک نرم افزار spss.16 جهت تحلیل نتایج بهره برده شد. نتایج: آزمون t-student و همبستگی پیرسون در p < 0.05 نتایج زیر را تایید کرد: - معنی درمانی گروهی بر کاهش اضطراب مرگ بیماران مبتلا به سران موثر بوده است. - معنی درمانی گروهی بر بهبود کیفیت زندگی بیماران سرطانی در شاخص های نقش، هیجانی، خستگی و عمومی موثر بوده است. در حالی که این درمان در بهبود کیفیت زندگی این بیماران در شاخص های ناراحتی تنفسی، مشکلات خواب، بی اشتهایی، یبوست، اسهال، مشکلات اقتصادی، جسمانی، شناختی، اجتماعی، تهوع و درد موثر نبود. - میان کاهش اضطراب مرگ و بهبود کیفیت زندگی در شاخص های نقش، هیجانی، و عمومی رابطه معنی داری وجود دارد.این در حالی است که بین کاهش اضطراب مرگ و بهبود کیفیت زندگی در شاخص های ناراحتی تنفسی، مشکلات خواب، بی اشتهایی، یبوست، اسهال، مشکلات اقتصادی، جسمانی، شناختی، احتماعی، خستگی، تهوع و درد در سطح معنی داری فوق ارتباط معنی داری مشاهده نشد. نتیجه گیری: به طور کلی نتایج نشان داد که روان درمانی وجودی می تواند به بیماران سرطانی در کاهش نگرانی شان در مورد مرگ کمک کند. همچنین این درمانی به طور مستقیم و یا از طریق تاثیر بر روی اضطراب مرگ، در بالا بردن کیفیت زندگی این بیماران، در پاره ای از شاخص ها موثر است.