فشار فعالیت های انسانی منجر به افزایش جدا افتادگی جمعیت های طبیعی، از دست رفتن تنوع ژنتیکی و بالارفتن خطر انقراض گونه ها می شود. به موازات کوچک شدن اندازه جمعیت، درون آمیزی در نتیجه رانش ژنتیکی در این جمعیت های کوچک می تواند برازش جمعیت را کاهش و خطر انقراض را افزایش دهد. مطالعات پژوهشی در طبیعت نشان داده است که مهاجرت به داخل جمعیت می تواند جمعیت های کوچک، درون گشن (خویشاوند) و در خطر انقراض را از طریق کاهش میزان درون آمیزی و بالابردن برازش نجات ژنتیکی دهد. تحت این سناریو، مهاجران باید زاده هایی تولید کنند که بالغ می شوند و برازش این زادگان بیشتر از افراد جمعیت خواهد بود و متعاقب آن، میانگین کل برازش جمعیت محلی را بالا می برد. به طور ایده آل، نجات ژنتیکی از طریق افزایشی که در نرخ رشد جمعیت چند نژاده صورت می گیرد، اندازه گیری شده است. در این تحقیق نظری ما به مرور منابعی پرداخته ایم که روش نجات ژنتیکی را برای احیای مجدد جمعیت های در خطر انقراض را به کار برده اند و عوامل موثر بر موفقیت این رویکرد را شناسایی کرده اند. نتایج حاصله حاکی از این است که این روش با در نظر گرفتن فاکتورهای ژنتیکی و غیر ژنتیکی و اعمال مدیریت و پایش مستمر جمعیت های بازیابی شده موفق ارزیابی شده است. در پایان پیشنهاد می شود سازمان حفاظت محیط زیست با کمک محققان خارجی و بهره گرفتن از تجارب عملی و موفق آنان برنامه نجات ژنتیکی برای جمعیت های در خطر انقراض گونه های حیات وحش کشور را تدوین کند و پیش ببرد.