مکان به معنی موضع و جایگاه می باشد که از دیرباز شاعران بدان پرداخته و آن را مورد توجه قرار داده اند و از انواع مختلف آن در شعرشان بهره جسته اند. از جمله مکان های پر کاربرد در شعر شاعران، مکان های رمزی و اسطوره ای می باشد که در عصر معاصر نمود بیشتری در شعر دارد، چرا که با گسترش ارتباط میان شرق و غرب، شاعران عرب تحت تأثیر شاعران غربی قرار گرفته و پس از جنگ جهانی دوم، کاربرد اسطوره را از آنان اقتباس کردند و در کنار اسطوره های مختلف انسانی، به اسطوره های مکانی نیز توجه نمودند. از جمله کسانی که بسیار به اسطوره های مکانی توجه کرده ، عبدالوهاب البیاتی (1999-1926) شاعر معاصر عراقی است که به خاطر آشنایی با مکان های مختلف امروزی و قدیمی و اسطوره ای و همچنین به خاطر اعتقاد به جهانی شدن، از مکان های رمزی و اسطوره ای بسیار بهره برده و برای بیان برخی عقاید خود چون؛ سوسیالیستی و اگزیستانسیالیستی و سوررئالیستی، و همچنین برای بیان اعتراض به اوضاع نابسامان جامعه و به خاطر حسرت بر گذشته باشکوه از دست رفته، از مکان های رمزی و اسطوره ای در شعرش استفاده کرده و با خلق اسطوره های جدید سعی در بیان اغراض فکری خود داشته است و در کنار مکان های غیر واقعی که همواره اسطوره نامیده می شوند، از مکان های واقعی نیز به عنوان رمز بهره برده است.