فرایند افزایش سن امری طبیعی و اجتناب ناپذیر است که بر تمامی جنبه های زیستی و روانی انسان تاثیر می گذارد. همانطور که طول عمر افراد افزایش می یابد، اهمیت فعالیت های جسمانی نیز با توجه به حفظ عملکرد و استقلالافراد و افزایش کیفیت زندگی آنها روزبه روز آشکارتر می شود.تعادل در عملکرد حرکتی موثر، فعالیت های روزانه و در کیفیت زندگی سالمندان نقش بسزایی دارد به طوری کهضعف آنخطر افتادن را افزایش داده و غالبا با نقص کاهش عملکرد عضلات اندام تحتانی، به دلیل عدم فعالیت در ارتباط است. مطالعات متعددی نشان داده اند که انجام فعالیت های ورزشی در سطوح مختلف، موجب بهبودعملکرد پاسچری و کاهش تعداد افتادن ها می شود.بنابراین هدف از پژوهش حاضر بررسی تعادل و عوامل آمادگی جسمانی در سالمندان ورزشکار و غیر ورزشکار بود. 20 سالمند ورزشکار سالم با سابقه ی ورزشی حداقل 5 سال (میانگین سن80/6±20/67 سال، قد 35/7±95/170 سانتیمتر، وزن 88/9±30/76 کیلوگرم) و 20 سالمند سالم غیر ورزشکار (میانگین سن 66/5±40/65 سال، قد 47/5±85/173 سانتیمتر و وزن 08/8±65/74) به صورت غیر تصادفی هدفدار در این پژوهش شرکت کردند. تعادل پویا (آزمون عملکردی دستیابی)، استقامت قلبی عروقی (آزمون 6 دقیقه پیاده روی)، قدرت اندام فوقانی (آزمون حرکت جلو بازو)، قدرت اندام تحتانی (آزمون نشستن و برخاستن)، انعطاف پذیری اندام فوقانی (آزمون رساندن دست از پشت)، انعطاف پذیری اندام تحتانی (آزمون خمش و رسش) و سرانجام چابکی (آزمون برخاستن و رفتن) ارزیابی شد. داده ها پس از بررسی توصیفی با استفاده از آزمون های t مستقل و همبستگی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج نشان داد که بین متغیرهای تعادل پویا، استقامت قلبی عروقی، قدرت اندام فوقانی و تحتانی و چابکی در دو گروه سالمندان ورزشکار و غیر ورزشکار تفاوت معنی داری وجود دارد(05/0p?). همچنین استقامت قلبی عروقی، قدرت اندام فوقانی و تحتانی و چابکی ارتباط معنی داری با تعادل پویای گروه ورزشکار داشتند. نتایج حاکی از آن است که انجامفعالیت های ورزشی مناسب، به ویژه به طور منظم، احتمالا می توانند در بهبود تعادل عملکردی و عوامل مختلف آمادگی جسمانی مورد مطالعه موثر باشند.