بخش قابل توجهی از ادبیات اقتصاد به بررسی رابطه بین تورم و بیکاری اختصاص یافته است . کاهش نرخ بیکاری و رسیدن به یک سطح قابل قبول از نرخ تورم یکی از اهدافی است که دولت ها برای رسیدن به آن تلاش می کنند. چرا که توسعه مطلوب تا حد زیادی به بکارگیری منابع انسانی وابسته بوده و لذا عدم به کارگیری مطلوب و مناسب منابع انسانی به عدم تحقق رشد و توسعه در کشور منتج می شود و به دنبال آن نرخ بیکاری بالاتر از نرخ معقول و منطقی خود خواهد بود و در نهایت فقر و محرومیت در جامعه گسترش می یابد. بنابراین شناسایی و تبیین ارتباط بین دو پدیده تورم و بیکاری در اقتصاد کشور به لحاظ تصمیم گیری های اقتصادی از جایگاه خاصی برخوردار است. در پژوهش حاضر نرخ بیکاری طبیعی در ایران برای دوره زمانی 1388-1368 برآورد شده است. مدلسازی داده ها و اطلاعات آماری این تحقیق بر پایه روش حداقل مربعات معمولی قرار گرفته است. برای برآورد نرخ بیکاری طبیعی در ایران از سه روش سولو و ساموئلسون، جرج پری و گوردون و روش بال و منکیو مورد استفاده قرار گرفته است. نتایج به دست آمده نشان می دهند که بر اساس روش های فوق ، نرخ بیکاری طبیعی در ایران به ترتیب معادل 22.6، 20.8 و 17.3 است.