از مباحث شیرین و زیبای قرآن مثل های وارد در سوره های مختلف آن است. از آن جا که انسان با امور محسوس و ملموس، انس بیشتری دارد، هرگاه یک رشته مفاهیم عقلی و معارف الهی، در قالب مسائل حسی ریخته شود، برای نوع مخاطبان، روشن تر جلوه می کند. بنابراین فلسفه مثل های قرآن، تنزل مسایل بلند و عمیق و بیان آنها در افق فکر مردم است. در واقع مثل با زبانی ساده و بیانی دلچسب، افراد یک جامعه را به فراگرفتن آداب و صفات پسندیده و فروگذاردن عادات و افعال نکوهیده دعوت می کند. به علاوه هر شنونده ای از زیبایی و خوش آهنگی مثلها لذت می-برد. همچنین باید گفت منظور حق تعالی از ذکر مثل آن است که بندگانش را به اندیشه کردن در امور زندگی و طبیعت وادار نماید تا هیچ گاه مسائل اجتماعی را تعبّدی قبول ننمایند؛ بلکه از روی فکر و عقل و استدلال پذیرای آن گردند و در این صورت است که می توان گفت شخص به ایمان واقعی دست می یابد؛چنانکه خداوند متعال در آیات متعدد علت ذکر امثال قرآنی را هدایت مردم، عبرت گرفتن انسان ها و اتمام حجت با مردم بیان فرموده است تا جای هیچ بهانه ای برای انسان ها باقی نماند. این امثال، طیف وسیعی از موضوعات متعدد را دربرمی گیرد؛ از گیاهان و نباتات گرفته تا حیوانات، حشرات، آدم های خوب و بد ،شهرها، پیامبران، زنان خوب و بد و حتی سنگها و ... تا از این طریق انسانها را تحت تأثیر جاذبه شگفت خود قرار داده و آنها را به صحنه عمل آورده و تحوّلی شگرف در نهاد آنها بیافریند.