هدف پژوهش حاضر بررسی نیمرخ ساختاری و آمادگی جسمانی کودکان با اختلال حسی بود. جامعه آماری این طرح کودکان 6-12 ساله با اختلالات حسی بودند. 16 کودک نابینای (9دختر، 7 پسر) و 30 کودک ناشنوای (14 دختر، 16 پسر) شهر اردبیل به صورت هدفمند و از جامعه در دسترس انتخاب و 60 کودک سالم (30 دختر و 30 پسر) نیز بعنوان گروه کنترل شرکت نمودند. جهت بررسی لوردوز، کایقوز و اسکولیوز از اسپینال موس استفاده گردید. جهت ارزیابی ناهنجاری سر به جلو و شانه گرد از نمای جانبی و در فلکشن جانبی سر و شانه نابرابر از نمای قدامی توسط دوربین عکس برداری شد. جهت ارزیابی آمادگی جسمانی از آزمونهای پله (ارزیابی استقامت قلبی- تنفسی)، دراز نشست (استقامت عضلات شکم)، خمش و رسش (انعطاف پذیری همسترینگ)، بالا آوردن تنه (انعطاف پذیری تنه)، قدرت پنجه دست برتر، آزمون تعادل لک لک اصلاح شده و زمان برخاستن و رفتن (ارزیابی تعادل ایستا و پویا) استفاده گردید. مقایسه گروهها نیز توسط آزمون تحلیل واریانس یک طرفه و تعقیبی lsd صورت گرفت. تحلیل داده های فاکتورهای آمادگی جسمانی نشان داد که قدرت پنجه دست برتر نابینایان کمتر از ناشنوایان و افراد سالم، استقامت قلبی تنفسی نابینایان و ناشنوایان کمتر از گروه سالم بود. در آزمون درازنشست، بالا آوردن تنه و تعادل ایستا و پویا تفاوت معناداری بین گروه نابینایان و ناشنوایان مشاهده شد. اما این ختلاف بین گروه ناشنوایان و سالم وجود نداشت. همچنین نتایج آزمون خمش و رسش تفاوت معناداری بین گروهها نشان نداد. نتایج آماری بررسی نیمرخ ساختاری نیز حاکی از وجود تفاوت معناداری در میزان شاخص ها بوده به نحویکه زاویه سر به جلوی نابینایان کمتر از گروه ناشنوایان و سالم، زوایه شانه گرد نابینایان و ناشنوایان مشابه و کمتر از گروه سالم و زاویه فلکشن جانبی سر و اسکولیوز پشتی نابینایان و ناشنوایان مشابه و بیشتر از گروه سالم بود. اما تفاوت معناداری بین زاویه شانه نابرابر، کایفوز، لوردوز و اسکولیوز کمری گروهها با یکدیگر مشاهده نشد. در مجموع با توجه به یافته های طرح حاضر احتمالا اختلالات حسی موجب ضعف آمادگی جسمانی و مشکلات پاسچرال میگردد. لذا توجه بیشتر به برنامه های آمادگی جسمانی معلولان حسی و هدایت به سمت برنامه های تمرین درمانی جهت اصلاح وضعیت بدنی این کودکان ضروری به نظر میرسد.