دینکرد مهمترین و بزرگترین کتاب زردشتیان به خط و زبان پهلوی است؛ تحت اللفظ به معنای «تألیف دینی» است و مطالبش مبتنی بر اوستا و ترجمه های آن. به خاطر دربرداشتن مطالب گوناگون، دینکرد را به درستی «دانشنامه ی مزدَیَسنی» نام نهاده اند. دینکرد رساله ای نظام یافته نیست، بلکه مجموعه ای مدوّن از مطالب و اطّلاعات بازمانده از سنّت مزدیسنی است. دینکرد دارای نُه بخش یا نُه کتاب بوده است؛ کتاب یکم و دوم و بخشی از کتاب سوم از میان رفته است. کتاب ششم این اثر بزرگ، از نظر کیفی و کمّی برترین اندرزنامه ی پهلوی است. اندرزهای آن احتمالاً از اصل و ترجمه ی یکی از بخش های اوستا به نام «بَرِش نَسک» برگرفته و شرح و بسط داده شده اند. اندرزهای دینی این اندرزنامه بر اندیشه و تفکّر دینی تأکید می کنند و اندرزهای با صبغه ی دینی کمتر به طور کلّی درباره ی خرد، دانایی، فرهنگ، همنشینی با دانایان و نیکان، میانه روی و ... هستند. اندرزها پیراسته، روشن و تأثیرگذارند و پختگی زبان و ژرفای بینش در آنها نیک خودنمایی می کند. اندکی بیش از چهل صفحه ی پایانی از تقریباً صد و بیست صفحه ی دینکرد ششم در نسخه ی مَدَن اساس کار، و ارائه ی حرف نویسی، آوانویسی و ترجمه ی درست متن با بهره گیری از پژوهش های پیشین هدف این تحقیق بوده است.