چکیده: هدف از انجام این پژوهش بررسی رابطه نگرش و میزان فعالیت بدنی والدین با نگرش و میزان فعالیت بدنی فرزندان بود. به همین منظور از میان کلیه دانش آموزان مقطع متوسطه شهر شیراز (38000 هزار نفر) تعداد 400 نفر (222 دختر و 178 پسر) با روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای انتخاب شدند و همین تعداد نمونه برای والدین آنها در نظر گرفته شد که تعداد 357 نفر (93 درصد) در این پژوهش شرکت کردند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه های نگرش والدین و نگرش دانش آموز به فعالیت بدنی، فعالیت بدنی والدین (بک) و فعالیت بدنی نوجوانان بود که برای تعیین روایی صوری آنها از نظرات 13 نفر از اساتید متخصص تربیت بدنی و علوم ورزشی استفاده شد و پایایی آنها با روش آلفای کرونباخ به ترتیب73/0 = ? ؛ 76/0 = ?؛ 81/0 = ?؛ 78/0= ? به دست آمد. برای تحلیل داده ها از آزمون کلموگروف اسمیرنف، ضریب همبستگی اسپیرمن و آزمون یومن ویتنی در سطح 05/0 p< استفاده شد. یافته های پژوهش نشان داد که بین نمره نگرش و میزان فعالیت بدنی دانش آموزان (25/0=r) و بین میزان فعالیت بدنی والدین و فرزندان (33/0=r) رابطه مثبت و معنی داری وجود دارد (05/0p<). ضمناً رابطه بین میزان فعالیت بدنی والدین و نگرش فرزندان نسبت به فعالیت بدنی مثبت و معنی دار بود (17/0=r). با این که بین نگرش والدین و فرزندان نسبت به فعالیت بدنی و بین نگرش والدین نسبت به فعالیت بدنی و میزان فعالیت بدنی فرزندان رابطه معنی داری مشاهده نشد، ولی بین نگرش و میزان فعالیت بدنی والدین رابطه معنی داری وجود داشت(30/0=r). مقایسه سطح فعالیت بدنی آزمودنی ها نشان داد که فعالیت بدنی پدران بیشتر از مادران و فعالیت بدنی دانش آموزان پسر بیشتر از دانش آموزان دختر است (05/0p>). ضمناً نگرش دانش آموزان پسر نسبت به فعالیت بدنی از نگرش دانش آموزان دختر نسبت به فعالیت بدنی مثبت تر است، در حالی که نگرش مادران نسبت به فعالیت بدنی از نگرش پدران نسبت به فعالیت بدنی مثبت تر بود. بنابراین به نظر می رسد که میزان فعالیت بدنی والدین بیشتر از نگرش آن ها می تواند به نگرش و میزان فعالیت بدنی فرزندان مرتبط باشد.