موضوع دولت و وظایف آن در اقتصاد، همواره از اساسی ترین موضوعات اقتصاد سیاسی بوده است؛ به طوری که توجه اقتصاددانان و صاحب نظران بسیاری در طول تاریخ اقتصادی به این موضوع و مباحث پیرامون آن جلب شده است. مطالعات انجام شده دراین زمینه، به بررسی عوامل تعیین کننده اندازه دولت و رابطه اندازه دولت و رشد اقتصادی در طول زمان پرداخته اند. در این پژوهش با بررسی عوامل موثر بر اندازه دولت در اقتصاد ایران طی دوره 1388-1353، میزان تأثیر هرکدام از این عوامل بر رشد اندازه دولت اندازه گیری شود. همچنین بنا به نظریه های اساسی در این زمینه (مانند قانون واگنر)، میزان تأثیر اندازه دولت بر رشد اقتصادی نیز در معادله ای دیگر تخمین زده شده است. روش مورد استفاده برای تخمین اقتصادسنجی، روش ardl می باشد. داده های سری زمانی مورد استفاده در این پژوهش از نماگرهای اقتصادی بانک مرکزی و شاخص توسعه جهانی (wdi) استخراج شده است و از نرم افزار eviews برای انجام تخمین های اقتصادسنجی استفاده شده است. نتایج این پژوهش نشان می دهد در بلندمدت افزایش تولید ناخالص داخلی سرانه، افزایش درجه باز بودن اقتصاد، و افزایش نرخ شهرنشینی موجب افزایش رشد اندازه دولت می گردند. افزایش ضریب جینی، با یک وقفه موجب افزایش رشد اندازه دولت می گردد همچنین افزایش اندازه دولت موجب کاهش رشد اقتصادی می گردد. افزایش درجه بازبودن اقتصاد، و تشکیل سرمایه ثابت ناخالص رشد اقتصادی را بهبود می بخشد. افزایش نیروی کار نیز منجر به افزایش رشد اقتصادی در کوتاه مدت می گردد.