پژوهش حاضر کوشیده است، با استفاده از شیوه ی گزاره شناسی، روایت داستانی سمک عیّار (585ه.ق) را مورد کاوش قرار داده، گزاره های حماسی آن را در سه بخش انسانی، آیینی و عینی بنمایاند. از آن جایی که تحقیقات پیشین، روایت داستانی سمک عیّار را تحت عنوان های گوناگونی بررسی کرده اند؛ این پژوهش در راستای محور اصلی خود، هدف دیگری را نیز دنبال کرده، بر پایه-ی فرضیه ی پیوستگی سمک عیّار به نوع حماسی منثور، سعی دارد با نمایاندن مجموعه ی منسجم و متنوّعی از گزاره های حماسی این روایت داستانی، جهت و سمت وسوی تعیین کننده ای برای نوع ادبی آن ارایه دهد. در کنار مباحث اصلی، موضوعات دیگری چون سنّت روایی، جریان ادبی روایت های داستانی منثور، مفهوم ایرانی عیّاری و جوان مردی، هم چنین پیوند نزدیک سمک عیّار و شاهنامه نیز مورد توجّه قرار گرفته است. این تحقیق از نوع نظری بوده، به روش کتاب خانه ای انجام یافته است و موارد بررسی شده به صورت تحلیلی و توصیفی ارایه گشته اند.