انسان به سبب سرگردانی در یافتن معنایی برای زندگی و جهتی برای اعمالش به ضرورت، زندگی را به دستاوردها و اهدافی دیگر فرو می کاهد و اما چه بسیار که بر این اساس تصویری کاریکاتور مانند از زندگی، نیازها و تمایلات خویش بدست داده و افسوس آنکه گاه همان را نیز مبنای تقلاهای فردی و تلاشهای منسجم جمعی خویش ساخته است. هیچ تضمینی وجود ندارد که برآیند این دستاوردها که از تقسیم زندگی در حوزه های مختلفی چون اقتصاد، حقوق و سیاست پدید آمده به بهبود واقعی زندگی انسان بینجامد و اما کامیابی در دستاوردها و اهدافی که انسان می پندارد می تواند برای دستیابی بدان دیگران را به شیوه خاصی از زندگی اجبار نماید -چنانچه شواهد تاریخی بر آن گواه است- نتایج ناگواری نیز به بار خواهد آورد. چاره جویی عملی در مواجه با این وضعیت همانا بازگشت به زندگی و موضوعیت دادن به مفاهیمی چون خوشبختی و رضایت از زندگی است. مفاهیمی که باید الزامات ناشی از آن را بر عمل اجتماعی باز شناخته آن را چون قیدی در محدود نمودن دولت به کار گرفت و این شاخصی است در تبیین حق برخورداری از سطح مناسب زندگی که منحصر به استانداردهای اقتصادی نبوده و کیفیت زندگی و شادکامی را در بر می گیرد. شاخصی که با تحولات صورت گرفته در نگرش به مقوله رفاه در اقتصاد و همچنین با تبیینی که از مصادیق این حق در نظام بین المللی حقوق بشر صورت گرفته نیز همخوانی دارد.