تضاد بافت های تاریخی و ساختارهای جدید از مسائل مهمی است که طی دهه های اخیر، توجه کارشناسان معماری، شهرسازی و مرمت شهری را به خود جلب کرده است. همزیستی دو فرهنگ حفظ و احیا بافت تاریخی، و نوسازی های ضروری امری است حیاتی که هدایت طرح ها و برنامه هارا به گونه ای که به ارتقا کیفیت محیط بیانجامد، طلب می کند. احترام به گذشته، پاسخگویی به نیازهای زندگی معاصر و تلاش در حفظ میراث برای آینده، ازجمله مبانی و اهداف چنین طرح ها می باشد. این نوشتار تلاشی است در جهت شناخت و باززنده سازی بافت محله مسجدعلی به ویژه گذر حیدرمیرزاکه از محورهای تاریخی اطراف میدان عتیق و انشعابی است از محور تاریخی هارونیه که آثار و بناهای ارزشمند دوران سلجوقی را تا معاصر در در کنار هم شکل داده و بافت غنی ای را بوجودآورده است. پژوهش بدنبال رسیدن به اهدافی چون بازگرداندن هویت مسکونی به محله، ارتقا امنیت و ایمنی دسترسی های درون محله بویژه محورهای ارتباط دهنده مراکز ، ارتقای کیفیت های سرزندگی و پویایی محیط گذر تاریخی حیدرمیرزا و پیوند عناصر تاریخی و ارزشمند مجاور آن می باشد.این اهداف در پی شناخت آسیب های کالبدی،عملکردی و ارتباطی و نیز تجزیه و تحلیل عوامل مذکور ،شناخت مسائل و مشکلات ،شناخت توانمندی عوامل و فضاهای موجود،به سمت طراحی، بهینه سازی و برخورداری همه جانبه ازاین عوامل و فضاها درراستای احیای بناهاو بافت تاریخی، ارتقا عوامل خوانایی، حفظ و طراحی فضای سبز در بافت به عنوان تنفسگاه های شهری،و راهکارهای مناسب به منظور رفع آسیب ها سوق داده شد. روش تحقیق در این نوشتار بصورت توصیفی و تحلیلی می باشد و ابزار تحقیق کتابخانه ای و میدانی بر پایه مشاهدات و همچنین جویاشدن نظرات متولیان و ساکنین محله است. در ادامه تجزیه و تحلیل محدوده از منظر چهار نظام پیشنهادی در پژوهش (فضایی-کالبدی، کارکردی، حرکتی و زیست محیطی) منجر به شناخت مسائل و مشکلات محله شد و در پی آن راهکارهای مناسب به منظور رفع آسیب ها و همچنین رسیدن به اهداف ارتقادهنده کیفیت بافت، حاصل شد