موضوع این رساله مرمت و احیاء عمارت عبدل آباد ساوه است. هدف کلی جمع آوری اطلاعاتی در خصوص بی توجهی به امکان بهره برداری سود آور از منابع با ارزش تاریخی ، و آسان از کف دادن آنها ست ، زیرا باز یافتن این گنجینه که چنین آسان تخریب و نابود می شود ، با هیج سرمایه ای ، هر چقدر عظیم ، ممکن نخواهد بودو اگر به درستی تمام ارزش های شهرهای تاریخی تشخیص داده شوند ، مرمت و احیاء بناهای تاریخی، فواید اجتماعی ، فرهنگی ، اقتصادی متعددی دارد . فواید اجتماعی از این لحاظ که شهرها و مردم ، هویت خودشان را متعلق به آن می دانند و سعی در نگهداری از آن و شناساندن آن می کنند . در" مجموعه عبدل آباد " کوشکی وجود دارد که در باغ فراموشی به زندگی خود همچنان ادامه می دهد ، که دارای ارزشهای افزوده اقتصادی - اجتماعی بالقوه است ،که با باززنده سازی می توان آنرا بالفعل نمود، برای خدمات بیشتر و جذب گردشگرو بالا بردن سطح فرهنگ و این می تواند راهی باشد تا از بی هویتی ایجاد شده در منطقه جلوگیری کند . باید توجه داشته باشیم که نیاکان ما در سرزمینی که خیلی سبز نبود سبز اندیش بوده اند . آنها ، با بهره گیری از قوانین فیزیکی ، بادگیرها را به خدمت گرفته و گرمای روزهای کویررا خنک و شب هایش سردش را گرم می کردند، اینکه در دل کویر،آب را بدون اینکه قطره ای از آن تبخیر شود، کیلومترها راه از زیر زمین هدایت می کردند و باغ سبزی را به نمایش در می آوردند یا این که برای رونق اقتصاد کشاورزیشان ، از کود کبوترها با هوشمندی استفاده می کردند ، نه تنها اعجاب آور است و هویتمان را احیا می کند، بلکه قادر است الگویی برای دنیای مدرن باشد و گردشگران کنجکاو را به سرزمینمان راهنمایی کند.