این مطالعه به بررسی ارتباط بین اندازه بنگاه و رشد بهره وری طی دوره زمانی 1386–1380 در صنعت داروسازی ایران می پردازد. نمونه مورد مطالعه شامل 23 بنگاه تولیدکننده داروهای شیمیایی فعال در بورس اوراق بهادار تهران می باشد. جهت بررسی اثر اندازه بنگاه بر بهره وری و کارائی، بنگاه ها بر اساس تعداد نیروی کار به دو دسته بزرگ و کوچک ـ متوسط تقسیم شده اند. شاخص اندازه گیری رشد بهره وری در این مقاله، شاخص مالم کوئیست بوده که با استفاده از روش تحلیل پوششی داده ها(dea) با رویکرد ستاده گرا اندازه گیری می شود. نتایج اندازه گیری نشان می دهد که رشد بهره وری برای بنگاه های بزرگ با مالکیت خصوصی نسبت به سایر گروه ها بیشترین مقدار و برابر با 35/1 می باشد. تغییر کارایی برای بنگاه های کوچک ـ متوسط دولتی بیشترین مقدار و برابر با 16/1 و تغییر فن آوری برای بنگاه های خصوصی بزرگ بیشترین مقدار و برابر با 22/1 است. همچنین انجام آزمون مان ـ ویتنی نشان می دهد که ارتباط معناداری میان اندازه بنگاه و رشد بهره وری وجود ندارد.