عنوان هر اثر، برائت استهلالی برای ورود به آن اثر دنیای ورای آن است و عصاره هر متن را تشکیل می دهد. عنوان، نقطه تلاقی خواننده و نویسنده هر اثر است و نقش مهمی در ارزش گزاری یک اثر دارد. عنوان و معیارهای انتخاب آن به صورت علمی در نقد ادبی معاصر مورد توجه قرار گرفت و در بسیاری از آثار در حوزه زبان و ادبیات فارسی که در عصر معاصر نگاشته شده است تلاش زیادی صورت گرفته تا عنوان دهی بر اساس معیارهای علمی صورت گیرد. در ادبیات فارسی قدیم نیز هر چند معیارهای علمی دقیقی برای عنوان دهی مطرح نشده است نویسندگان عناوین را بر اساس معیارهایی بر آثارشان اطلاق کرده اند. اینکه آیا عنوان دهی در آثار کلاسیک فارسی بر اساس معیارهای علمی بوده است یا نه نیاز به بررسی گسترده ای دارد. این پژوهش بر آنست تا به بررسی روش عنوان دهی را در برخی از آثار(آثار کلاسیک فارسی) بپردازد. روش تحقیق حاضر توصیفی- تحلیلی است و با ابزار مطالع? کتابخانه ای و با مراجعه به متن اصلی کتاب های برگزیده در این تحقیق و مطالع? مقالات، کتاب ها و پایان-هایی که در این زمینه نوشته شده است، صورت می گیرد. داده های مورد استفاده در این تحقیق بیست و شش اثر از آثار مشهور ادبیات کلاسیک فارسی است. برخی از یافته های پژوهش نشان می دهد که در انتخاب عناوین آثار کلاسیک فارسی استفاده از الفاظ و عبارات عربی مورد توجه نویسندگان قرار داشته است. از نظر زیبایی شناسی نیز اغلب عناوین دارای صنایع بدیعی مثل سجع، واج آرای، جناس و غیره هستند.