محمد بهمن بیگی علاوه بر بنیان گذاری آموزش عشایر با نوشتن کتاب ها و داستان هایی در مورد زندگی خود و فرهنگ و آداب و رسوم مردم ایلیاتی به یکی از سرشناس ترین چهره های فرهنگی – ادبی عشایر ایران تبدیل شده است. در این پژوهش به بحث مختصری در مورد عناصر داستانی و ادبیات اقلیمی در ایران، در فصل های اول و دوم پرداخته شده است. در فصل سوم مهم ترین ویژگی های سبک بهمن بیگی در سطوح زبانی و ادبی تحلیل شده اند. بهمن بیگی با بهره بردن از واژگان و اصطلاحات محلی و جملات کوتاهی که به گفتار روزمره مردم بسیار شباهت دارد نثری ساده و بدون پیچیدگی های زبانی را رقم زده است و با استفاده از تصویرسازی و توصیف های هنرمندانه از جنبه های مختلف زندگی ایلیاتی و به کار بردن آرایه های ادبی از جمله تشبیه و استعاره، تشخیص، مبالغه و طنز بر غنای ادبی و زبانی نوشته های خویش افزوده است. در فصل چهارم این پژوهش نیز با بررسی مفاهیم فکری و تحلیل عناصر داستانی و درون مایه های نوشته های بهمن بیگی نشان داده شده است که او با پرداختن به مشکلات مردم عشایر و شرح تاریخ این مردم و تلاش هایی که از طریق تعلیمات عشایر برای پایان بخشیدن به فقر فرهنگی و اقتصادی آن ها انجام گرفته است، نوع خاصی از ادبیات بومی – اقلیمی یعنی ادبیات ایلیاتی را رقم زده است.