دو زبان فارسی و ترکی آذربایجانی همیشه باهم در ارتباطی تنگاتنگ بودند و از جنبه های مختلف زبانی روی هم تاثیر گذاشته اند. این ارتباط و تاثیرپذیری منجر به تغییرات و ایجاد تداخل زبانی در میان این دو زبان شده که تاثیرات مثبت یا منفی می تواند داشته باشد. در این پژوهش به منظور آشنایی بیشتر با چگونگی ارتباط این دو زبان به بررسی یکی از عناصر مهم زبانی، یعنی فعل، از لحاظ ظرفیت نحوی آن برمبنای دستور وابستگی پرداخته شد. برای انجام این کار فعل هایی از کتاب «عزاداران بیل» نوشته ی غلامحسین ساعدی و معادل ترکی آن ها انتخاب و به طور تطبیقی بررسی شده است. بدین ترتیب که متمم های اجباری و اختیاری هر کدام از فعل های انتخاب شده به همراه جمله ای که فعل مورد نظر به کار رفته است مشخص شده است. نتایج به دست آمده از این پژوهش نشان دهنده ی وجود شباهت در رفتار بیشتر فعل های هم معنی (85 درصد فعل ها) بود، از طرف دیگر این شباهت های نحوی منجر به ترجمه ی تحت الفظی فعل ها و ایجاد تداخل منفی در یادگیری و آموزش هر یک از این دو زبان به زبانوران زبان دیگر می شود. متعلق بودن این دو زبان به خانواده های زبانی مختلف و متفاوت بودن گروه زبانی آنها نیز از دلایل وجود دشواری های موجود در آموزش و یادگیری این دو زبان برای زبانوران همدیگر می باشد.