رقص پدیده ای فرهنگی است و در میان تمامی فرهنگ ها در همه ادوار تاریخی موجو د بوده است. اما دوران مس و نوسنگی ایران یا به عبارت مورد نظر این پژوهش دوران روستانشینی آغازین رقص و نقش مایه های رقص جایگاهی ویژه دارد. تفریباً از تمامی محوطه های باستانی این دوره نقش مایه رقص بدست آمده که گواهی بر اهمیت و جایگاه رقص در آن دوران دارد. در این پژوهش سعی شده است با مطالعه زمینه های اجتماعی-فرهنگی و اعتقادی جوامع اولیه روستایی ایران و همچنین نقش مایه های رقص بجامانده از این جوامع به شناختی دوسویه هم از رقص هم از این جوامع دست یابیم. بعد از ارائه کلیات در فصل اول، داده های پژوهش از چهل و یک محوطه واقع در حوزه جغرافیای ایران، در فصل دوم ارائه شده است. در فصل سوم تلاش شده است تا با تحلیل ساختار نقش مایه ها ، ویژگی های ساختاری، فرمی و سبکی آنها مورد بررسی قرار گیرد. فصل چهارم به کارکرد رقص در میان جوامع اولیه روستایی ایران پرداخته شده است و در انتها، سعی شده است تا ازطریق تحلیل شناختی نقش مایه ها به شناخت شیوه زیست، باورها و ارزشهای جوامع مورد مطالعه دست یابیم. از مجموع تحلیل ها نتیجه می شود که رقص جایگاه و کارکردی فراتر از یک تفریح و سرگرمی یا آنچه امروزه ما از رقص در نظر داریم ، دارد. رقص در دوران روستانشینی آغازین علاوه بر تجسد فرهنگی باورها و اعتقادات و ارزش ها آن دوران ، وسیله ای برای درونی کردن نظم اجتماعی، انتقال اطلاعات و یکپارچگی اجتماعی در جوامع اولیه روستانشینی ایران است.