ماه نیایش و آبان نیایش نام دو دعا از نیایش های پنجگانه به زبان اوستایی است که در «خرده اوستا» آمده است. متن اوستایی این دو دعا در سالهای 700 تا 900 میلادی به زبان فارسی میانه ترجمه شده است. ترجمه های اوستا به فارسی میانه زند نامیده می شود. ترجمه این دو نیایش لفظ به لفظ و پایبند به متن اصلی است. مترجم برای هر واژه اوستا، بر اساس صورت ظاهری واژه و اشتقاقی که برای آن می پنداشته، معادلی از زبان فارسی میانه برگزیده است. در این ترجمه ترتیب واژه ها در جملات اوستایی رعایت شده و به همین دلیل جملات ساخت طبیعی زبان فارسی میانه را ندارند و گاه برای درک معنای ترجمه فارسی میانه به ناچار باید به متن اوستایی رجوع کرد. هدف از انجام این پژوهش بررسی وجوه اشتراک و افتراق متن اوستایی و ترجمه فارسی میانه ماه نیایش و آبان نیایش، چگونگی درک مترجم از مقولات دستوری زبان اوستایی و توانایی مترجم در انتقال مفاهیم این دو نیایش است.