جاودانگی و جامعیت قرآن دو خصوصیت منحصر بفرد این کتاب مقدس می باشد که همواره مورد بحث های فراوانی قرار گرفته است. یکی از مسائلی که به این دو ویژگی خدشه جدی وارد می کند، شبهاتی است که در عصر کنونی پیرامون آیاتی از قرآن کریم که دارای صبغه تاریخی– جغرافیایی ویژه زمان نزول می باشد ، مطرح شده است. از این رو در تحقیق حاضر ، ضمن استقصاء این دسته از آیات تاریخ مند و بررسی شبهاتی که در ارتباط با آنها مطرح است ، به تبیین قواعد، ابزار و روش هایی در فراعصری سازی این آیات پرداخته و به کمک این ابزارها پیام های فرا تاریخ برخی از آیات عصری بیان می گردد. از آنجایی که یکی از روش های مطرح در فراعصری سازی آیات، روش تحلیل گفتمانی است، که از نتیجه مطالعه زبان توسط محققان رشته های گوناگون اعم از فلاسفه، روان شناسان، زبان شناسان ، مردم شناسان و... بوجود آمده، لذا این پژوهش ضمن بررسی چگونگی کاربست روش گفتمان کاوی در مطالعات قرآنی، به تحلیل نمونه ای از آیات عصری به کمک آن روش پرداخته و گفتمان های فراعصری آن آیات را بیان می دارد. کلید واژه ها : عصری نگری، فرا عصری سازی، گفتمان، گفتمان کاوی، فرهنگ، بافت