چراغ های راهنمای را از نظر عملکردی می توان به دو گروه چراغ های پیش زمانی و چراغ های هوشمند تقسیم بندی کرد . زمان های سبز و طول دوره چراغ در عملکرد پیش زمانی همواره ثابت است و همین امر تحلیل آسان آن را در شرایط حضور عابرین پیاده امکان پذیر می کند . در چراغ های هوشمند ، زمان های سرویس دهی در دوره هایی که عابرین پیاده در تقاطع حضور دارند با توجه به نیاز عابرین پیاده و در دوره هایی که عابرین پیاده حضور ندارند بر اساس تقاضای ترافیک وسایل نقلیه به مسیرهای مورد نظر اختصاص می یابد . ورود غیر یکنواخت عابرین و همچنین حجم کم آنها عواملی هستند که احتمال عدم حضور آنها را در برخی دوره های چراغ بالا برده و همین حضور نا منظم ، بی ثباتی در زمان های سبز و طول دوره چراغ را رقم می زند که تحلیل این چراغ ها را پیچیده می کند . در این پایان نامه با هدف مقایسه روش های موجود در محاسبه تأخیر چراغ های هوشمند و بررسی ضعف ها و قوت های آنها در برخورد با مسئله عابرین پیاده ، از سه روش کتاب ظرفیت راههای سال 2000 ، نرم افزار سینکرو و مدل پیشنهادی تاین استفاده شده و مطالعات میدانی بر روی دو تقاطع انجام شد و از اطلاعات و آمار آنها به عنوان ورودی در محاسبات سه روش مذکور استفاده گردید . پس از محاسبه تأخیر با استفاده از سه روش در حجم های مختلف عابرین و در طول دوره های مختلف چراغ ، نتایج آنها با هم مقایسه و مورد تحلیل قرا گرفت . در بررسی های انجام شده مشاهده گردید که روش پیشنهادی آقای تاین با بهبود روشهای گذشته و توجه به عواملی همچون 1) ورود احتمالی عابرین پیاده و 2) تغییر زمان های سبز در دوره های مختلف چراغ با توجه حضور عابرین پیاده ، نتایج بهتری را بدست می دهد .