بسیار روشن است که ایرانیان در عصر عباسی، خدمات ارزنده ای را در راستای تحقق اهداف حکومت عباسی و ماندگاری نمودن تمدّن و فرهنگ ایرانی- باستانی، ارائه داده اند و سازماندهی دستگاه عباسی را بر عهده گرفتند. از این رو دبیران، وزیران، سرداران و والیان خلافت عباسی، بیشتر ایرانی بودند بر این پایه، طبیعی است که توجه ویژه ای از جانب آنان برای نشر و گسترش فرهنگ ایرانی-باستانی صورت پذیرد. بخشی از این تأثیر گذاری در یک فرایند طبیعی و تعامل آگاهانه، از سوی مردم شکل می گرفت. و بخش عمده ی آن توسط شاعران و نویسندگان ایرانی انجام می گرفته است. از جمله نویسندگانِ ایرانی تبار که در این زمینه، نقش انکار ناپذیری را بازی کرده اند می توان به ابن مقفّع، ابن قتیبه دینوری و سهل بن هارون اشاره کرد که توانسته اند، با بهره گیری از موقعیتهای ویژه، هویّت باستانی و آداب و رسوم ایرانِ باستان را در لا به لای آثارشان، بویژه دوره ی ساسانی را به تصویر بکشند. بر این اساس، شناخت و شناساندن فرهنگ ایرانی در آثار آنان در زمینه-هایی مانند : آداب و رسوم ایرانیان، پند و اندرزهای آنان، واژگان فارسی عربی شده ، ضروری به نظر می رسد.