در این تحقیق، به «تأثیر روش فن بیان در کاهش علائم لکنت زبان» پرداخته شد. روش پژوهش حاضر نیمه آزمایشی بوده که پس از اجرای طرح نمونه گیری تصادفی، تعداد 30 نفر انتخاب و به صورت همتراز انتخاب شدند و یک گروه در معرض اعمال متغیر آزمایشی (گروه آموزش) قرار گرفت. جامعه آماری پژوهش را تمامی کودکان مبتلا به لکنت زبان شهر تهران در سال 90-1389 تشکیل می دهند که در دامنه سنی 7 تا 12 سال قرار دارند و به کلینیک های گفتار درمانی مراجعه کرده اند. روش پژوهش حاضر روش نیمه آزمایشی است. جهت بررسی علائم لکنت زبان، علاوه بر مطالعه پرونده روان شناختی کودکان در مراکز و مصاحبه با مربی و والدین، از پرسشنامه محقق ساخته استفاده شد که شامل 20 سوال سه گزینه ای بوده و دارای چهار حیطه «تکرار کلمات»، «تأخیر در بیان کلمات»، «توقف ناگهانی» و «تنش و تقلا» می باشد. پرسشنامه حاضر دارای ضریب اعتبار 78/0 و روایی صوری، ظاهری و محتوایی است. در نهایت، با استفاده از مدل آماری تحلیل کواریانس، به آزمون سوال های تحقیق پرداخته شد و یافته ها نشان داد که آموزش فن بیان بر کاهش چهار حیطه ذکر شده بالا از علائم لکنت زبان موثر است.