گادامر در کنار نقد خود از آگاهی استتیکی، به عنوان رویکردی که با سوبژکتیو شمردن تجربه ی هنری حقیقت اثر را نادیده می انگارد، به وجودشناسی اثر هنری می پردازد. به زعم وی اثر نه به شکل ابژه ای در مقابل سوژه بلکه به شکل بازی ای وجود دارد که مخاطب را در خود جذب می کند. از این رو مواجهه با اثر هنری نه تجربه ای سوبژکتیو، حسانی و بدون علقه بلکه مشارکت در حقیقتی است که پیش فرض های مخاطب را به مخاطره می افکند. این حقیقت فارغ از این موضوع است که اثر چه هنگام برای اولین بار پدیدآمده است. زیرا اثر، مانند یک عید، در تجسم یا برپایی خود وجود دارد و با مشارکت در این تجسم در گونه ای هم عصری درک می شود. گادامر در اثر اصلی خود، حقیقت و روش، به نحوی پدیدارشناسانه می کوشد این نحوه ی وجود اثر هنری را توصیف کند. این تحقیق گزارشی از تبیین گادامر از این موضوع است. در این گزارش، بحث گادامر بر اساس متن کتاب حقیقت و روش و با استفاده از مقالات دیگر وی دنبال شده است . همچنین به منظور روشن شدن بحث، ارجاعات و اصطلاحات مهم در آن پیگیری گردیده است.