مواد و روشها: در این مطالعه از 30 موش بالغ 7 هفته ای استفاده شد. این موشها به 3 گروه تقسیم شدند. گروه کنترل، گروه آزمایش i و گروه آزمایش ii. موشهای گروه آزمایش i: این موشها 5 روز متوالی روزانه mg/kg bw 25/0 وین بلاستین دریافت میکردند. موشهای گروه آزمایش ii: این موشها قبل و همزمان با دریافت وین بلاستین، سترورلیکس (آنتاگونیست gnrh) را هم به مقدار mg/kg bw 25/0 دریافت می کردند. سپس بیضه ها برای مطالعه کمی و ایمنوهیستوشیمیایی برداشته شد. داده ها بوسیله روشهای آماری توصیفی (میانگین ± انحراف معیار) و آزمون توکی و بااستفاده از نرم افزار آماری 13.spss برای مقایسه پارامترهای کمی در هر سه گروه کنترل و آزمایش ? و ?? مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج: نتایج میکروسکوپ نوری نشان داد که ضخامت اپی تلیوم ژرمینال در گروه دریافت کننده وین بلاستین به شدت کاهش یافته است. در بعضی از لوله های سمینی فر فقط سلولهای سرتولی مشاهده می شدند و همچنین هسته سلولهای اسپرماتوگونی باقی مانده در این گروه، هیپرکروم بودند. مطالعات کمی هم نشان داد که تعداد سلولهای سرتولی در این گروه افزایش یافته و در مقابل si، تعداد اسپرماتوگونی ها و همچنین قطر لوله های سمینی فر کاهش یافته بود. مطالعه ایمنو هیستوشیمیایی با استفاده از کیت های مربوط به آپوپتوز (روش تانل) نیز نشان دهنده افزایش سلول های آپوپتوتیک و ارگانل های در حال تخریب در این گروه بود. مطالعه گروه آزمایش ii نشان داد که سترورلیکس تا حدودی توانایی جلوگیری از اثرات سوءوین بلاستین را دارا می باشد. نتیجه گیری: وین بلاستین با مهار تکثیر اسپرماتوگونی ها و القاء آپوپتوز موجب آسیب به اسپرماتوژنز می شود، در مقابل سترورلیکس نیز با کاهشfsh و lh و در نهایت تستوسترون موجب توقف تکثیر در سلولهای اسپرماتوژنیک شده و به این وسیله اسپرماتوژنز را از اثرات سوء وین بلاستین حفاظت می کند.