چکیده سنت گرایان را باید پیروان سنت ازلی در قرن بیستم دانست، که ترجمانی سنتی از تمامی امور دارند مانند جهانشناسی سنتی، ریاضیات سنتی، هنر سنتی، صورت سنتی و...، که در این تحقیق مفهوم صورت در نظریه ی هنر سنت گرایان مورد بررسی قرار گرفته است. سنت گرایان رویکردی صورت گرا به هنر دارند، در نظر این نحله هنر فی نفسه واجد اهمیت نیست بلکه قدر و منزلت آن بواسطه ی «صورت» آن است. اما صورت نزد این نحله مفهومی است عام که با مفهوم متافیزیکی «تجلّی» ارتباط نزدیکی دارد و عبارتست از «تجلّیِ رمزوارِ حقیقت متعالی»، چراکه این حقیقتْ بالذات قابل شناخت نیست و تنها از طریق «مظاهر» خود یعنی «صُور» معقول یا محسوس قابل شناخت می باشد، به نحوی که ماسوای ذات حق، هر چه هست تجلّی، مظهر و صورت اوست، صورتی که واجد دو خصلت اصلیِ زیبایی و سمبلیک بودن است. و صورت در هنرسنتی(هنری که مد نظر ایشان است) نیز به مانند سایر صُور هستی، به تبعیت از مفهوم کلی صورت، چیزی نیست جز تجلّی حقایق سنت در قالب صور بصریِ زیبا و سمبولیک که سه معیار اصلی آن یعنی محتوا، رمزپردازی و سبک متاثر از آموزه های سنت است. بدین ترتیب صورت هنری همان ارائه ی رمزوار و زیبایِ محتوایی سنتی خواهد بود.