در کار حاضر، در ابتدا راکتور متانول با استفاده از دو نوع غشا، پالادیم- نقره و آب دوست زئولیت zsm-5، شبیه سازی شده است. غشای اول تنها قابلیت نفوذپذیری نسبت به هیدروژن را دارد و با این کار هیدروژن بطور پیوسته از گاز سنتز خوراک به راکتور منتقل می شود. غشای دوم جهت برداشت آب و متانول از راکتور در نظر گرفته شده است که منجر به افزایش تولید متانول می گردد که این نتیجه را مدلسازی هم تایید می کند. اما بحث جداسازی مطرح می شود که هزینه زیادی را در بر می گیرد. در نتیجه، برای برطرف کردن این مشکل، از غشاء آب دوست دیگری مانند آمورفوس استفاده می شود که فقط آب را از خود عبور می دهد و میزان نفوذ متانول از بین غشا ناچیز و قابل صرف نظر کردن باشد. مقایسه نتایج حاصل از شبیه سازی نسبت راکتور معمولی در شرایط پایا نشان می دهد که عملکرد غشایی بهتر است. همچنین تاثیر غلظت متانول خروجی از راکتور را به ازای نسبتهای مختلف طول غشاء بررسی شده است و بهینه ترین، حالتی است که طول غشاء پالادیم- نقره 10? طول راکتور و طول غشاء آمورفوس 90? طول راکتور باشد.