در این رساله از اخلاق پزشکی و اندیشه های سیاسی و اجتماعی یکی از بزرگ مردان عرصه تمدن و فرهنگ ایران زمین یعنی برزویه طبیب بحث می شود. برزویه طبیب یا به تعبیر همان بزرگ مهر وزیر خردمند انوشیروان بود که در ادبیات و فرهنگ ما به عنوان مظهر خرد بارگی شناخته شده است به ویژه در دو جا مظاهر اندیشگی او را به روشنی مشاهده می کنیم:نخست در کتاب کلیله و دمنه و در فصلی که به قلم خود او نوشته شده است و حاوی اندیشه های بلند اوست و دیگری در شاهنامه حکیم ابوالقاسم فردوسی و در بخش موسوم به هفت بزم شاهنامه که در آن به بهترین و پخته ترین شکلی اندیشه های این حکیم فرزانه که صراحت بیان و عمق اندیشه و شجاعت را در هم آمیخته بود،بیان می شودو گذشته از آن به طور پراکنده در جای جای متون فارسی از این حکیم روشن اندیش سخن به میان می آید. به طور کلی آنگونه که از کلیله و دمنه استخراج می شود، برزویه طبیب سیاستمدار دولتی و پزشکی بود که برایش صفات و ویژگی های مثبت فردی و انسانی همچون آزادگی،وارستگی،پشت پا زدن به آزو شره و حرص ارزش والایی دارد. در شاهنامه خرد ورزی و دینداری و توحیدوبی اعتنایی به زوروزردنیا ،عامل سعادت و نیک روزی فرد و جامعه معرفی می نماید.