تحلیل خطر زمین لرزه به تخمین کمّی خطرات لرزش زمین در یک محل خاص مربوط می شود. طراحی مقاوم در برابر زمین لرزه مستلزم برآوردی دقیق از میزان خطر لرزه ای است. یک روش عمومی برای آنالیز خطر لرزه ای و به نقشه در آوردن آن، پهنه بندی است. خطرات لرزه ای در شرایطی که اندازه، زمان و مکان زلزله قطعی نباشد، به صورت احتمالی بررسی می شود.با توجه به اینکه از پارامترهای مختلفی در برآورد خطر لرزه ای استفاده می شود لازم است که تأثیر این پارامترها بر نتایج تحلیل خطر مورد بررسی قرار گیرد. با توجه به اهمیت پارامتر کاهندگی در تحلیل خطر تأثیر این پارامتر در این تحقیق مورد بررسی قرار گرفته است. برای این منظور برآورد خطر زمین لرزه به روش احتمالاتی در گستره ای به شعاع 150 کیلومتریِ شهر کاشمر با طول و عرض جغرفیاییِ 58,42و 35,24 که در برگیرنده منطقه خراسان می-باشد، انجام شده است. لذا بر اساس داده های تاریخی و دستگاهی، اطلاعات گسل های لرزه زا، سازوکار ژرفی محدوده و ساختار زمین شناسی، ویژگی های لرزه خیزی و مدل لرزه زمین ساختی منطقه ارائه شده است. در این مطالعه فرض بر اینست که رخداد زمین لرزه ها دارای توزیع پوآسون می باشند، به عبارت دیگر نرخ رخداد در گستره زمانی مورد نظر ثابت باقی می ماند و با استفاده از اطلاعات زمین شناسی، زلزله-شناسی و ژئوفیزیکی، 23 چشمه بالقوه لرزه ای در منطقه تعیین شده است. سپس پارامترهای لرزه خیزی با استفاده از روش کیجکو و سلوول و با فرض mmin=4 محاسبه شده اند. اطلاعات حاصل برای چهار رابطه کاهندگی مورد پردازش قرار گرفته است. لازم به ذکر است که در این تحقیق از روابط کاهیدگی که برای منطقه خراسان بدست آمده ا ند نیز استفاده شده است و در نهایت نقشه پهنه بندی مربوط به این چهار رابطه کاهندگی برای 10% احتمال افزایش خطر در طول عمر مفید 50 سال یعنی دوره بازگشت 475 سال رسم شده اند. در برآورد خطر زمین لرزه از کرایسیس 2007 برای شبکه ای از نقاط با فاصله 1/0 درجه استفاده شده است. از نظر خطر نسبی زمین لرزه می توان گستره خراسان را به پهنه های با میزان خطر نسبی متفاوت تقسیم بندی نمود. درنهایت جهت بررسی تأثیر روابط کاهندگی بر نتایج تحلیل خطر یک نقشه ی انحراف معیار استاندارد از این چهار رابطه کاهندگی رسم شده است.