هدف از پژوهش حاضر تعیین نقش تمایز یافتگی خود، خود کنترلی و راهبردهای حل تعارض در پیش بینی رضایتمندی زناشویی می باشد. این پژوهش توصیفی و از جهت تحلیل داده ها از نوع همبستگی می باشد. جامعه آماری شامل کلیه زنان و مردان متاهل شهر اردبیل در سال 139می باشد. از بین جامعه فوق 200 نفر(100نفرزن و 100نفر مرد) به عنوان نمونه به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. و با استفاده از پرسشنامه های انریچ، تمایز یافتگی اسکورن، خود کنترلی اشنایدر و راهبردهای حل تعارض رحیم مورد سنجش واقع شدند. نتایج حاصل از تحلیل همبستگی پیرسون و رگرسیون گام به گام حاکی از آن است که بین تمایز یافتگی خود و رضایتمندی زناشویی ارتباط مثبت معنادار (r =0/728 وp <0/01 )وجود دارد. از بین مولفه های تمایز یافتگی خود، "موقعیت من" توان پیش بینی رضایتمندی زناشویی را دارد(r =0/632 وp<0/01 ) .همچنین تحلیل رگرسیون چند گانه نشان دادکه 53% از تغییرات واریانس رضایتمندی زناشویی بر اساس تمایز یافتگی خود و مولفه های آن قابل پیش بینی است. همچنین بین خود کنترلی و رضایتمندی زناشویی ارتباط معنادار مثبت( r=0/375 0/01 p< ). وجود دارد. این متغیرنیز توان پیش بین رضایتمندی زناشویی را دارا می باشد. از بین انواع راهبردهای حل تعارض، سبک خدمت رسان و مصالحه با رضایتمندی زناشویی به صورت مثبت و سبک های تسلط، اجتناب و انسجام به صورت منفی با رضایتمندی زناشویی در ارتباط بودند که دو سبک تسلط و اجتناب توان پیش بین رضایتمندی زناشویی را داشتند اما سبک انسجام رضایتمندی زناشویی را پیش بینی نمی کرد. بنا براین می توان نتیجه گرفت که با آموزش خود متمایز سازی و همچنین با افزایش سطح خود کنترلی وآشنایی با انواع راهبردهای حل تعارض می توان گامهای موثری در جهت افزایش رضایتمندی زناشویی بر داشت.