بازی منبع سرشار و غنی آموزشی است . کودکان در مراحل رشد خود فعالیت های متفاوتی را انجام می دهند که بدون تردید می توان نام بازی را بر آن نهاد. بسیاری از ویژگی های فردی کودکان را می توان در بازی های آنها مشاهده کرد و بازی روشی برای بیان حالات و احوالات درونی کودکان است. بازی مهمترین عامل رشد جسمی، درمانی ،اجتماعی، تربیتی، اخلاقی، شخصیتی، عاطفی، اقتصادی و هوشی کودک است و حرکت یکی از مهم ترین نیازهای رشد طبیعی انسان محسوب می شود. ارتباط مهارت های حرکتی با سایر جنبه های شخصیت از قبیل خودپنداری، رفتار اجتماعی و رفتار هیجانی، لزوم پرداختن به مهارتها و فعالیت های حرکتی را به عنوان یک ضرورت در روانشناسی و کاردرمانی مطرح می کند. با وجود اینکه انجام مهارت های حرکتی پایه نظیر خزیدن، راه رفتن و پریدن برای کودک رضایت بخش است، اما کودکانی که فاقد این قابلیت های حرکتی می باشند از چنین نعمتی محرومند . بر این اساس اولین قدم برای بهزیستی ، کسب مهارتها و کفایت هایی است که فرد را مستقل ساخته و به زندگی وی معنی و جهت می بخشد . بنابراین بازی کودکان کم توان جسمی- حرکتی به لحاظ نقشی که در زندگی ایشان از دوران طفولیت تا بزرگسالی دارد، بسیار اهمیت دارد. با توجه به این مسئله ،طراحی وسایل بازی جهت کودکان کم توان جسمی حرکتی(کودکان ویلچر سوار) در محیط بیرونی ( حیاط) مراکز توانبخشی اندکی از مشکلات این کودکان را کاسته و به آنها احساس استقلال می دهد . کودکان معلول در هنگام استفاده از این وسایل علاوه بر اینکه از بازی لذت می برند ،طعم استقلال را نیز می چشند و به کارهای گروهی سوق داده می شوند و می آموزند که ما هم می توانیم.