در کشور ایران، مصرف گل و گیاه به ویژه برای طراحی فضاهای سبز، از 3000 سال پیش رایج بوده است؛ ولی سابقه تولید تجاری آن به حدود 90 سال پیش باز می گردد. طی سال های گذشته روند رشد تولید گل و گیاه زینتی در ایران، بسیار چشمگیر بوده، و رشدی معادل 300% طی 10 سال گذشته را نشان می دهد. علی رغم این رشد سریع توجه چندانی به گلخانه ها معطوف نگردیده است و ابعاد پایداری گلخانه ها، بویژه زیست-محیطی آنها، مورد توجه نمی باشد. از این رو هدف از انجام این پژوهش، بررسی پایداری زیست محیطی گلخانه های گل و گیاه شهرستان ساوجبلاغ از توابع استان البرز، بمنظور ارائه الگوی پایداری تلفیق دانش بومی و نوین است. از تکنیک پیمایش و ابزار پرسشنامه برای جمع آوری اطلاعات استفاده گردید. جامعه مورد مطالعه 131 گلخانه دار بود، که در سه نوع گلخانه های چوبی، تونل فلزی و شیشه ای تقسیم گردیدند. با روش تمام شماری، اطلاعات آنها جمع آوری گردید. نتایج نشان داد که، گلخانه های شیشه ای از لحاظ پایداری زیست محیطی، پایدارترین نوع گلخانه در منطقه مورد مطالعه هستند. پس از آن، گلخانه های چوبی و تونل فلزی قرار دارد. همچنین‏، یافته های تحقیق مبین این است که، گلخانه های شیشه ای به میزان بیشتری از تلفیق دانش بومی و نوین استفاده می کنند. گلخانه های تونل فلزی که عمدتا از دانش نوین، و گلخانه های چوبی که عمدتا از دانش بومی استفاده کرده اند، تلفیق صحیحی از این دو دانش ندارند. با توجه به این نتایج با الگوی تلفیقی ارتیز برای تلفیق مناسب دانش بومی و نوین، برنامه های آموزشی، با هدف پایدارتر نمودن هرچه بیشتر فعالیت های زیست محیطی برای هر یک از گلخانه های مذکور ارائه می گردد.