این پژوهش پیرامون بررسی موانع اجرای برنامه توانمندسازی منابع انسانی در راستای تحقق تحول اداری در سازمان های دولتی استان چهارمحال و بختیاری است. رویکردهای توسعه ای در مدیریت منابع انسانی، به وضوح اهمیت و جایگاه عوامل انسانی را در سازمان به عنوان اصلی ترین دارایی و سرمایه بیان می دارد. از سوی دیگر، زمانی این سرمایه ها بازده و عملکرد مطلوب تری خواهند داشت که زمینه و شرایط مناسب در جهت شکوفایی مهارت های آنان فراهم گردد. یکی از مهم ترین مولفه های موثر در شکوفایی استعدادهای افراد و تأثیرگذار بر عملکرد سازمانی کارکنان، احساس توانمندی می باشد. آنچه کم تر در مطالعات اخیر توانمندسازی به آن توجه شده شناسایی موانع ساختاری و نگرشی توانمندسازی به صورت توأمان می باشد. این پژوهش به لحاظ اهداف پژوهشی کاربردی و با شیوه توصیفی - همبستگی اجرا شده است. جامعه آماری این تحقیق شامل مدیران و کارشناسان سازمان های دولتی استان چهارمحال و بختیاری است که در سال 1390 بالغ بر 1362 نفر می باشند که به کمک فرمول تعیین حجم نمونه به روش تصادفی طبقه ای متناسب با حجم، تعداد 138 نفر از آنان به عنوان نمونه انتخاب گردید. همچنین با محاسبه و آزمون ضریب همبستگی پیرسون، همبستگی بین متغیرهای تحقیق مورد بررسی قرار گرفت. نتایج پژوهش نشان می دهد از بین 7 عامل که به عنوان موانع توانمندسازی در نظرگرفته شده بودند، باور و اعتقاد مدیران نسبت به توانمندسازی، آگاهی مدیران از برنامه توانمندسازی، منابع و بودجه سازمان، ساختار سازمان، بهره مندی مدیران از اختیارات لازم در اجرای برنامه توانمندسازی، قوانین و مقررات حاکم بر سازمان با توانمندسازی رابطه مثبت و معنی داری دارند و آگاهی کارکنان از برنامه توانمندسازی با توانمندسازی رابطه معکوس و معنی داری دارد. در بین ویژگیجهای دموگرافیک نیز تنها تفاوت سن باعث تفاوت نظرات افراد در مورد توانمندسازی گردیده است.