تجارت بین الملل، مجموعه ای است که با گسترش آن پیشامد مسائل مرتبط با عناصر آن نیز اجتناب ناپذیر است. اعتبارات اسنادی به عنوان یکی از این عناصر، ابزار پرداخت و ضمانتی است که نقش گسترده و حیاتی در ایجاد اعتماد میان طرفهای تجاری و در پی آن گسترش روابط میان آنان ایفا می نماید.گاهی سوء استفاده از این اعتماد باعث بروز مشکلاتی می گردد. تقلب به عنوان یکی از موارد سوء استفاده در این زمینه مورد بررسی قرار میگیرد تا با شناخت هرچه بیشتر، بتوان از اثرات مخرب آن جلوگیری نمود. از انجا که شناخت تقلب ،خود مستلزم شناخت اعتبارات اسنادی است سعی بر آن بوده که پیش از هر چیز دو نوع کلی اعتبار اسنادی(تجاری و ضمانتی)هر چند به صورت اجمالی معرفی شوند. در صورت ارتکاب تقلب توسط یکی از طرفین رجوع به داوری پیشنهاد می شود. در این تحقیق به داوری به عنوان راهی موثر برای حل وفصل اختلافات ناشی از تقلب در اعتبارات اسنادی نگاه شده است که می تواند نیازهای طرفین درگیر در یک دعوی را در کوتاهترین زمان ممکن و با حداقل هزینه و حداکثر بهره وری برآورده نماید. جهت استفاده بهینه از فرصت داوری پیشنهاد می شود طرفین به داوری دو جانبه( به جای داوری چندجانبه ) اکتفا نمایند.علاوه بر این پیشنهاد می شود در موافقتنامه داوری شرطی گنجانده شود که متقاضی را از درخواست صدور قرار منع پرداخت، مادامی که اسناد ارائه شده توسط ذینفع با شرایط اعتبار همخوانی دارد منع نماید. رویه های موجود بین المللی، چارچوبی بوده که تلاش شده است تا سرحد امکان ابعاد داوری و همچنین معیارها و مفاهیم تقلب در آن قالب ارائه گردد.