مباحث توسعه پایدار شهری از موضوعات نو و جدید برنامه ریزی شهری است که سعی دارد به پایداری در شهرها دست یابد و چارچوپ جدیدی را برای توسعه فرصت های اقتصادی، باز سازی جوامع، توسعه تولید تکنولوژی های بالا دست محیطی جدید، پیوند کار آفرینی با نظارت محیطی و تعادل بیشتر روش زندگی با طبیعت را در کنار هم پدید آورد و به حفظ منابع کمیاب اعم از طبیعی یا انسانی، رشد کمی و کیفی تولیدات اعم از صنفی، کشاورزی، خدماتی، بهبود شرایط فرهنگی، اجتماعی و مدیریت صحیح منابع با تامین رشد فزاینده و پایدار تولیدات بپردازد. با توجه به مطرح شدن مسائل مشارکت در مباحث شهری و عنوان شدن معیارها و شاخص های متفاوت جهت دستیابی به حداکثر تعاملات مردم و شهرسازان، و همین طور اهمیت روز افزون پایداری شهری لازم است تا روشن گردد که معیاری همچون مشارکت محلی در شرایط ایران به چه نحو می تواند نمود پیدا کند. رساله حاضر با عنوان بررسی نقش مشارکت در فرآیند برنامه ریزی محله ای بخش مرکزی شهر ماکو، با تاکید بر توسعه پایدار شهری می باشد، در این پژوهش ضمن بررسی نقش مشارکت مردمی و تمایل شهروندان به مشارکت در تحقق برنامه ریزی مشارکتی در مقیاس محله ای و رسیدن به پایداری محله و شهر، دستورالعملی به منظور سنجش و ارزیابی تمایل به مشارکت مردمی در نمونه ی موردی به منظور ارائه راهکار و فرایندی جهت تعمیم به سایر محله ها و نیز نمونه ای برای مقایسه ارائه گردیده است. نوع پژوهش کاربردی و روش مطالعه تحلیلی و توصیفی است. یافته های پژوهش نشان می دهد که، بخش مرکزی ماکو از برنامه ریزی مشارکتی برخوردار نمی باشد؛ و نیازمند زیرساخت های لازم در این خصوص می باشد.

قرآن کریم محور بسیاری از پژوهش های ادبی، دینی و... به ویژه در زبان عربی است و زبان عربی اصالت و اعتبار خود را وامدار اوست. چنان که بزرگترین انگیزه تألیف علوم بلاغی بوده و خدمت به این علم خدمت به قرآن محسوب می شود. جنبه ادبی و بلاغی قرآن ابزاری است در بیان مقاصد دینی و اصلاحی؛ چرا که تنها با همین ابزار می توان قفل دل ها را گشود و حقایق دینی را به نحو قانع کننده و موثری به مخاطب القا نمود. قرآن کریم در سطح بسیار بالایی از سبک های بیانی گوناگون بهره جسته است ، به طوری که در ادبیات عربی پیش از نزول قرآن ، چنین چیزی وجود نداشته است ؛ همین امر سبب شده است که این کتاب آسمانی از نظر اسلوب و بیان معجزه باشد وکسی نتواند با آن رقابت کند.از جمله سبک های مذکور، می توان از استعاره یاد کرد که قرآن کریم به صورت وافر در راستای تبیین معانی و رسالت خود و نیز به منظور نزدیک ساختن موضوع به ذهن و ادراک مخاطب از آن استفاده کرده است. در این پژوهش به بررسی مولفه های زیبایی شناسی استعاره درسه سوره از سوره های قرآن کریم یعنی یوسف (ع) ،کهف و طه می پردازیم.