ساخت ژئوپیرها در زیر پی های سطحی عملکرد موثری در بهبود ظرفیت باربری و کاهش نشست خاک های سست و زمین های نامناسب دارد. مزیت اصلی این پایه ها، افزایش پارامترهای مقاومتی و تنش های جانبی خاک اطراف به علت کوبش مصالح شنی و افزایش نرخ تحکیم به علت نفوذپذیری بالای این مصالح می باشد. کاربرد عمده آن ها بهسازی خاک در زیر شالوده های سطحی می باشد. در این تحقیق مدلسازی عددی مراحل ساخت و بارگذاری ژئوپیرها به منظور شناخت مکانیزم گسیختگی و تعیین ظرفیت باربری به روش اجزای محدود انجام شده است. تحلیل مسئله با توجه به تقارن محوری المان ژئوپیر، به صورت دو بعدی و با استفاده از نرم افزار plaxis 2d صورت گرفته است. نتایج حاصل از مدلسازی با نتایج آزمایش محلی مقایسه شده و تاثیر نسبت طول به قطر و پارامترهای خاک اطراف ژئوپیر بر نوع رفتار گسیختگی آن ها و تاثیر این عوامل بر ظرفیت باربری ژئوپیرها مورد بررسی قرار گرفت. همچنین جهت بررسی تاثیر اثر مقیاس بر ظرفیت باربری ژئوپیرهای مقیاس شده، تحلیل ابعادی بر روی نتایج مدلسازی های این المان ها مورد مطالعه قرار گرفته و نتایج بدست آمده ارائه گردیده است. نتایج حاکی از آن است که افزایش پارامترهای مقاومتی خاک، موجب افزایش ظرفیت باربری ژئوپیر خواهد گردید. علاوه بر این مشخص گردید ضریب مقیاس چسبندگی در مدلسازی فیزیکی ژئوپیرهای مقیاس شده خود تابعی از مقیاس هندسی و نیز چسبندگی خاک محیطی می باشد به گونه ای که عموماً نیاز است پارامتر چسبندگی در ژئوپیرهای مقیاس شده، با نسبتی بزرگتر از مقیاس هندسی کاهش یابند.