چکیده: این پژوهش به بررسی تعیین اثر روان نمایشگری بر انعطاف پذیری شناختی،نگهداری مفاهیم ومیزان استفاده از بازخوردهادربیماران gadپرداخته است. روش تحقیق در این پژوهش به صورت نیمه آزمایشی و جامعه آماری کلیه افراد ساکن در منطقه 2 رشت شامل 161717 بودند.که با مراجعه به ثبت احوال منطقه و با شیوه نمونه گیری تصادفی ساده وبا استفاده از جدول اعداد تصادفی تعداد500 نفر انتخاب و بعد از پاسخ گویی به آزمون پن استیت ومصاحبه بالینی تعداد 40 نفر که دارای اختلال اضطراب فراگیر بودند انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایشی و گروه گواه جایگزین شدند. سپس آزمون ویسکانسین در مورد گروه آزمایش و گروه گواه به عنوان پیش آزمون اجرا شد. سپس افراد گروه آزمایش به مدت 5 هفته و هر هفته 2 جلسه 90 دقیقه ای تحت سایکو درام قرار گرفتند. سرانجام آزمون ویسکانسین در هر دو گروه به عنوان پس آزمون اجرا شد. نتایج این پژوهش با استفاده از روش تحلیل واریانس چند متغیری(manova) برای بررسی فرضیه ها استفاده شده است. میانگین نمره های افراد در گروه آزمایش در پیش آزمون برابر 20/8 ودر پس آزمون برابر 15/4 است. بنابراین روانمایشگری بر روی کاهش خطای جا افتادگی( افزایش انعطاف پذیری شناختی ) درافراد مبتلا به اضطراب تاثیرداشته است و میانگین نمرات استفاده از بازخوردها در گروه آزمایش درپیش آزمون برابر 45/15ودر پس آزمون برابر60/8است. روانمایشگری بر میزان ناتوانی از بازخوردها در بیماران gad تاثیر معنادار داشته است. میانگین نمرات درگروه آزمایش درپیش آزمون برابر60/66 ودر پس آزمون برابر00/ 60است. بنابراین علایم اضطراب فراگیر کاهش یافته است، می توان نتیجه گرفت که روانمایشگری بر کاهش علایم اضطراب تاثیر مثبت ومعنادار داشته است. فرضیه موثر بودن روان نمایشگری در افزایش نگهداری مفاهیم در بیماران مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر نتایج معناداری درپی نداشت.