پس از ظهور انقلاب صنعتی در غرب و ایجاد روابط و شرایط جدید کار و بکار گیری عده ی زیادی از مردان و زنان و کودکان در کارخانه های صنعتی که بدون هیچ ضابطه ای بر مبنای قواعد خشک اقتصاد لیبرالی مورد بهر کشی قرار گرفته بودند، کم کم اندیشه وضع مقررات حمایتی از کارگران قوت گرفت. نخستین گامها در طی این مسیر به دلیل عدم وجود نهاد نظارتی مقتدر و کارآمد با شکست مواجه شد در نتیجه برای جبران این نقیصه اولین نهاد های بازرسی کار شکل گرفتند. ایران نیز متاثر از حرکت جهانی از ابتدای سده اخیر گام در راه وضع مقررات حمایتی از کارگران نهاد. اولین نهاد رسمی بازرسی کار در ایران به سال 1338 با تصویب آیین نامه مرتبط آغاز به کار کرد. نهاد بازرسی کار از ابتدا با مشکلات و مسایلی روبه رو بوده که موفقیت و کارایی سیستم را تحت تاثیر قرار داده است. انطباق مقررات داخلی با استاندارد های بین المللی، بکارگیری شیوه های صحیح در برنامه ریزی و اجرای بازرسی ها، و دستیابی به اهداف از پیش تعیین شده برای سیستم بازرسی کار، هر یک به نوعی در موفقیت نهاد مذکور موثرند. همچنین با توجه به محدودیت منابع مادی و انسانی، «مدیریت بهینه منابع موجود» و«جلب مشارکت کارگران و کارفرمایان» نقش اساسی در میزان توفیق هر نظام بازرسی کار خواهد داشت. به نظر می رسد «آموزش» و «سه جانبه گرایی» مهمترین عوامل موثر در موفقیت نهاد بازرسی کار و حل مسایل مربوط به آن می باشند. به ویژه «آموزش» به اقشار هدف بازرسی، یعنی کارگران و کارفرمایان زیر بنای هر گونه حرکت اصلاحی و رو به جلو در این مسیر خواهد بود.